ค่อนข้างน่าแปลกใจที่ช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาเจอวงประเภท “ยังไม่ถึง” อยู่หลายคณะ มีหลายวงที่ดูเหมือนว่าอะไรๆก็น่าจะไปได้ดี แต่ฟังรวมๆแล้วยังไม่มีจุดเด่นเพียงพอที่จะบอกว่านี่เป็นงานที่ยอดเยี่ยม ยิ่งงานจาก Dark Angel ด้วยแล้ว ดูเหมือนว่ามนต์ขลังที่เคยผนึกไว้ค่อนข้างจะคลายตัวออกไปแล้ว เมื่อก่อนนี้มีอยู่หลายๆครั้งที่ต้องประหลาดใจกับความเยี่ยมยอดของวงดนตรีที่ Dark Angel นำมาวางจำหน่าย โดยเฉพาะอย่าง Lux Occulta ที่จนบัดนี้ยังถือว่าเป็นงานที่มหัศจรรย์มากๆ แต่ช่วงหลังๆไม่ทราบว่าเป็นอย่างไร งานที่ Dark Angel ที่ฟังจะไม่ค่อย “โดน” อย่างที่คิด  แต่ถึงอย่างไรก็ยังคงต้องชื่นชมคนที่มีหน้าที่คัดเลือกอัลบั้มมาวางจำหน่ายของ Dark Angel ที่ขยันสรรหาวงใต้ดินมาให้ฟังกัน แล้วงานที่ออกมาส่วนใหญ่ยังไม่เจองานที่เรียกว่าต่ำกว่าระดับมาตรฐานจนถึงขั้นทุเรศรูหูเลยซักครั้ง

อย่างวง Saver นี่ก็เหมือนกัน ไม่ทราบจริงๆว่าวงดนตรีคณะนี้เป็นใครมาจากไหน ลักษณะงานชุดนี้เป็นงานเฮฟวี่ เมทั่ลสายพันธุ์แท้ ประมาณว่าเป็นวง เพาเวอร์ เมทั่ล ซึ่งถ้าชอบวงอย่าง Manowar ก็คงจะเข้าใจใน สไตล์การนำเสนอของวงดนตรีคณะนี้ ฝีมือก็จัดว่าใช้ได้ แต่ไม่มีเสน่ห์….

เปิดปกในดูก็เห็นหน้าสมาชิกทั้ง 4 คนคือ มาร์โก้ มอเร็ตติ – ร้องนำ, ฟรานเซสโก้ มาร์เรลลี่ – กีต้าร์และคีย์บอร์ด, อัลเบอโต้ เซมพรีบอนี่ – เบส และ ปีเอโร่ ปิรานทอสซี่- มือกลอง ส่วนอย่างอื่นไม่ทราบ  สารภาพตามตรง

เปิดตัวกันด้วยเพลง “Way to Asgard”  ซึ่งทำเอาเบ้หน้าอยากถีบเครื่องเสียงทิ้งจริงๆ ไม่ใช่ว่าเพลงห่วยขนาดนั้น เพียงแต่การมิกซ์ เสียงเป็นอะไรไม่ทราบ หรือว่าอาจจะเป็นปัญหาที่เทปม้วนที่ได้มาก็ไม่รู้ จึงทำให้เสียงร้องโดนท่อนริฟฟ์กีต้าร์กลบไป แต่เพลงอื่นๆไม่เป็นปัญหา เป็นเฉพาะเพลงแรกเท่านั้น   เสียงร้องไม่ถึงกับดีเด่นเป็นเลิศในเส้นทางสายนี้ (เพราะยังมีอีกหลายคนที่ทำหน้าที่ได้ดีกว่า) แต่ก็ไม่ถึงกับอ่อนด้อยกระปลกกระเปลี้ยเพลียแรง การโหนเสียงสูงดูท่าทีมีอนาคตกับเขาอยู่เหมือนกัน  แต่จะรู้สึกทะแม่งๆกับการลงหางเสียงในการร้องของเขาบางประโยคพอสมควร  คือไม่ยอมโหนเสียงขึ้น แต่ก็ไม่กดต่ำ ทำให้ในหลายๆท่วงทำนองไม่ได้รับการขับเน้นอย่างที่ควรจะเป็น เหมือนกับยั่วให้อยากแล้วก็จากไป แสดงท่าผาดโผนหน้าประตูแล้วง้างเท้ายิงไม่ประทับใจคนดู.

ส่วนกีต้าร์ปรับเสียงไว้หนาและแรงมาก การสร้างริฟฟ์ยังถือว่าไม่เด่นพอที่จะสร้างสำเนียง เพาเวอร์ เมทั่ลออกมาอย่างจะแจ้ง คือถ้าคิดจะเล่นเพลง เพาเวอร์ เมทั่บ นี่มันต้องเป็นเพลงที่ฟังแล้วฮึกเหิม ฟังแล้วนึกถึงกล้ามเนื้อเป็นมัดแบบพวก โคแนน ยอดคนเถื่อน อย่างที่ Manowar ทำ ขอกล่าวถึง Manowar ซักนิดเถอะ ถึงแม้ว่าวงนี้จะยังไม่เคยมาถึงระดับแกรด A เสียทีทั้งที่ฝีมือระดับเยี่ยม แต่ทุกครั้งที่ฟังเพลงของ Manowar แล้วมันกระหึ่ม มันฮึกเหิม ร่ำๆ จะรำดาบฟาดฟันให้มันตายกันไปข้าง เสียดายที่ตัวเองผอมแห้งแรงน้อย ไม่มีแรงจับดาบ จับได้แค่อย่างอื่นไว้คอยฟันแบบเป็นกันเอง (อิ อิ) ต้องแบบ Manowar นี้สิถึงจะเรียกว่า เพาเวอร์ เมทั่ล ซึ่งในจุดนี้วง Savers ยังทำไม่ได้  ทั้งๆ ที่น่าจะทำได้ อย่างเช่นเพลง “Colosseum (Enter the Arena)” ซึ่งโครงสร้างเพลงที่พวกเขาวางเอาไว้มันเอื้ออำนวยมากๆ  กลองทำหน้าที่ได้ดีทีเดียว เบิ้ลกระเดื่องได้มันส์มาก แล้วเสียงร้องมันทะแม่งๆ ยังไงพิกลหรือว่าไม่คุ้นกับการภาษาอังกฤษสำเนียงนี้ก็ไม่ทราบ  แต่ช่วงท้ายๆที่โหนเสียงสูงทำได้อย่างที่ควรจะเป็น แต่ฟังแล้วเสียงโซโล่ที่สอดแทรกเข้ามาไม่ได้มีการเชิดชูให้เด่นเลย น่าเสียดายเหมือนกัน

เป็นงานประเภท เพาเวอร์ เมทั่ล ที่เหมาะสำหรับคนที่ชอบสายพันธุ์นี้โดยตรง ถ้าชอบแนวนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วจะไม่ผิดหวังเด็ดขาด