จดหมายจากโยโกะ โอโนะถึงกรรมการพิจารณาทัณฑ์บนกรณีมาร์ก เดวิด แชปแมน

มาร์ก เดวิด แชปแมน ผู้ลั่นไกสังหารจอห์น เลนนอนที่หน้าอพาร์ตเมนต์ดาโกตาในนิวยอร์ก เมื่อวันที่ 8 ธันวาคม ค.ศ. 1980 (พ.ศ. 2523) เขาได้รับโทษจำคุก 20 ปีถึงตลอดชีวิต หมายความว่าต้องโดนจำคุกอย่างน้อย 20 ปี ถึงจะมีสิทธิ์ขอทัณฑ์บนเพื่อปล่อยตัวจากเรือนจำ

ปีค.ศ. 2000 นี้ได้กำหนดที่เขามีสิทธิของทัณฑ์บนปล่อยตัวจากเรือนจำครั้งแรก และเขาขอใช้สิทธิ์ยื่นขอทัณฑ์บน โยโกะ โอโนะได้เขียนจดหมายแสดงความเห็นคัดค้านการปล่อยตัวมาร์กดังนี้

สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษคณะกรรมการพิจารณาทัณฑ์บน

นี่คือความคิดเห็นของฉันกรณีการพิจารณาทัณฑ์บนต่อมาร์ก เดวิด แชปแมน ซึ่งต่อไปจะเรียกว่า “ผู้ร้อง”

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ฉันจะเขียนจดหมายฉบับนี้ถึงพวกท่าน เพราะตั้งแต่เหตุร้ายครั้งนั้นเกิดขึ้นมันทำให้ฉันเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นและยากที่จะบรรยายความรู้สึกออกมาเป็นคำพูดอย่างมีเหตุผล

ขออภัยถ้าฉันทำให้พวกท่านผิดหวังที่ไม่อาจแสดงความคิดเห็นอย่างมีเหตุผลที่น่าพอใจต่อพวกท่าน แต่นี่เป็นความคิดที่ซื่อสัตย์ของฉัน

สามีของฉัน จอห์น เลนนอนเป็นบุคคลพิเศษมาก เป็นผู้อ่อนน้อมจากภายใน เขานำแสงสว่างและความหวังมาสู่โลกทั้งใบด้วยถ้อยคำและดนตรี

เขาพยายามเป็นพลังที่ดีต่อโลก และเขาเป็นเช่นนั้น เขามอบกำลังใจ แรงบันดาลใจ และความฝันแก่ผู้คนโดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติ ความเชื่อ และเพศ

สำหรับฉัน เขาคือครึ่งหนึ่งของฟ้ากว้าง เรารักกันเหมือนกับคู่รักดูดดื่มแม้กระทั่งบั้นปลาย

“โลกแตกเป็นเสี่ยง”

สำหรับลูกชายของเรา ฌอน เขาเป็นโลกทั้งใบ และโลกแตกเป็นเสี่ยงเมื่อ “ผู้ร้อง” เหนี่ยวไก

สำหรับจูเลียน เหมือนเขาเสียพ่อครั้งที่สอง

สำหรับคนทั้งโลก เหมือนความสว่างไสวที่เคยมีได้หรุบแสงลงชั่วขณะและความมืดมนเข้ามาเยือน

ด้วยการกระทำรุนแรงในชั่วเวลาไม่กี่วินาที “ผู้ร้อง” ได้เปลี่ยนชีวิตของฉันทั้งหมด ทำลายลูกชายของเขา และนำความโศกเศร้าที่สุดและความหวาดกลัวมาสู่โลก

มันคือพลังการทำลายล้าง

ในตอนแรก ฉันไม่อยากรับรู้ความตายของจอห์น ฉันเคยประกาศว่า “จะไม่มีพิธีศพสำหรับจอห์น” ในความคิดฉันคิดว่า “เพราะเขายังไม่ตาย!” “บอกฉันว่าเขายังไม่ตาย” “บอกฉันว่าเขายังไม่ตาย”

ฉันตะโกนอยู่ในใจ

“ให้ความมืดผ่านไป”

แต่แล้ว ฉันก็ได้ยินว่ามีสาวน้อยกระโดดตึกฆ่าตัวตาย ฉันตระหนักได้ว่ามันไม่ใช่เวลาที่จะจมปลักอยู่กับความเจ็บปวดของตัวเอง ฉันต้องจัดการสิ่งต่าง ๆ และต้องภาวนาด้วยกัน เราจะต้องผ่านไปให้ได้

เวลาที่ผ่านมา 20 ปี ฉันชูคบเพลิงที่จอห์นกับฉันเคยถือมันด้วยกันเพื่อขับไล่ความมืดให้ผ่านพ้นไป

ฉันขอร้องให้แฟนเพลงจำวันเกิดของจอห์น ไม่ใช่วันที่เขาเสียชีวิต

เมื่อคนถามฉันว่ารู้สึกอย่างไรกับฆาตกรที่ฆ่าสามีฉัน ฉันได้แต่บอกว่าฉันไม่ได้คิดถึงเหตุการณ์วันนั้นอีกแล้ว

ฉันอยากจะให้คิดถึงอนาคต และไม่ต้องจำช่วงเวลาที่เลวร้าย

แต่ความจริงแล้ว ความทรงจำในคืนนั้นไม่เคยจากฉันไปเลยตลอด 20 ปีที่ผ่านมา มันโหดร้าย ไม่ยุติธรรม สามีฉันไม่ควรได้รับแบบนี้

เขาไม่มีวี่แววว่าจะตาย เขากำลังรู้สึกดีเยี่ยมกับโอกาสที่จะออกทัวร์คอนเสิร์ตหลังจากทำอัลบั้มซึ่งกลายเป็นอัลบั้มสุดท้ายของเขา

เขาคงจะยินดีที่จะเปลี่ยนสถานะเขากับ “ผู้ร้อง” ซึ่งใช้ชีวิตอย่างมีความสุขภายใต้การดูแลอย่างที่ “ผู้ร้อง” กำลังมีความสุขในตอนนี้

เพราะถึงแม้จะโดนคุมขังอยู่ สามีของฉัน จอห์น คงจะได้ยินเสียงของผู้คนที่เขารัก มีความสุขกับการเขียนเพลง และมีความสุขง่าย ๆ กับการมองดูท้องฟ้าและเฝ้ามองฤดูกาลฝันแปรไป

“ความโกรธและความกลัว”

จอห์นทำอะไรแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว

ครอบครัวและโลกรู้สึกผ่อนคลายเพราะความยุติธรรมได้ทำงานโดยมีศาลเป็นตัวแทนและสั่งให้ “ผู้ร้อง” โดนคุมขัง

ถ้าเขาจะได้รับการปล่อยตัวตอนนี้ คงทำให้หลายคนรู้สึกเหมือนโดนหักหลัง ความโกรธเกรี้ยวและความกลัวจะปะทุขึ้นอีกครั้ง

มันจะเป็นสัญญาณ “ไฟเขียว” ให้กับคนอื่นที่อยากจะเจริญรอยตามแบบที่ “ผู้ร้อง” ได้รับความสนใจจากทั้งโลก

ฉันเกรงว่ามันจะทำให้ฝันร้าย ความโกลาหลและความสับสนจะกลับมาอีกครั้ง

ตัวฉันและบุตรชายทั้งสองคนของจอห์นจะไม่รู้สึกปลอดภัยไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ บุคคลที่อยู่ในที่แจ้งและเป็นกระบอกเสียงของผู้คนอย่างจอห์นจะรู้สึกไม่ปลอดภัยเช่นกัน

ความรุนแรงนำมาซึ่งความรุนแรง

สุดท้าย มันจะไม่ปลอดภัยสำหรับ “ผู้ร้อง” เอง เขาจะร้องขอความปลอดภัยจากรัฐเพื่อดูแลเขาต่อไป

ฉันเข้าใจว่าเขาโดนแยกจากผู้ต้องขังรายอื่น เพราะคนอื่นอาจจะทำร้ายเขา เหมือนกัน มีคนในโลกภายนอกที่ยังรู้สึกไม่พอใจอย่างรุนแรงต่อสิ่งที่เขาได้ทำลงไป

พวกเขาจะรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมหาก “ผู้ร้อง” ได้รับรางวัลให้ออกมาใช้ชีวิตปกติ ขณะที่จอห์นต้องสูญเสียสิ่งนั้นไป

ความรุนแรงนำมาซึ่งความรุนแรง ถ้ามันเป็นไปได้ ฉันอยากให้เราพิจารณาว่าจะไม่ทำให้เกิดสถานการณ์เช่นนั้นซึ่งมันจะนำความบ้าคลั่งและโศกนาฎกรรมมาสู่โลกนี้

ฉันขอบคุณพวกท่านล่วงหน้าสำหรับความชาญฉลาดและสิ่งที่พวกท่านได้ตัดสินใจ

ด้วยความเคารพ

โยโกะ โอโนะ เลนนอน

สำหรับผลการพิจารณา คำร้องของมาร์ก เดวิด แชปแมนโดนปฎิเสธ เขามีสิทธิ์ร้องขออีกครั้ง 2 ปีข้างหน้า