บางทีมันก็เป็นเรื่องยากจะยอมรับเหมือนกันว่าเราต่างชราลงไปทุกวัน วงดนตรีที่เราเคยชื่นชอบก็ร่วงโรยไปตามวันเวลา

ในงานชุดเอ็กซ์ผลงานลำดับที่ 8 (หรือถ้ารวมพวกรวมฮิตด้วยจะเป็นงานลำดับที่ 10 ตามชื่ออัลบั้ม) มันได้แสดงให้แฟนเพลงได้เห็นชัด ๆ ว่า พวกเขากลายเป็นเมนสตรีมร็อกทำดนตรีที่เน้นบัลลาดร็อก เน้นเมโลดิก ไม่ได้มีซาวนด์หนักหน่วงอย่างในอดีต ซึ่งแฟนเพลงก็คงได้แต่ทำใจยอมรับมันไป.

ได้ยินร่องรอยความพยายามดึงซาวนด์สมัย จอห์น “มัทท์” แลงค์ เป็นโปรดิวเซอร์กลับมาใน “โฟร์เล็ตเตอร์เวิร์ด ” ในขณะเดียวกันก็มีความกระชับตามแบบเดฟเลพพาร์ดสมัยใหม่ เพลงนี้น่าจะเป็นตัวอย่างอันดีสำหรับคำว่า “ก้าวหน้า” บนพื้นฐานของความยิ่งใหญ่ในอดีต อีกเพลงที่น่าสนใจไม่แพ้กันก็คือ “ยัวร์โซบิวติฟูล” ในจังหวะกำลังเพลิน ไม่หนักไม่เร็ว แต่ไม่ช้าน่าเบื่อ ให้อารมณ์แบบเก่า ๆ กลับคืนมาเล็กน้อย ถ้าต้องการเพลงฟังสบาย ก็มี “เอฟรีเดย” มาในสไตล์บัลลาดอย่างที่พวกเขาทำได้ดีตลอดมา.

แต่น่าเสียดายที่เพลงอื่นในอัลบั้มนี้ไม่ได้แสดงสัญญาณของเดฟเลพพาร์ดในอดีตมากนัก มันกลายเป็นว่าพวกเขาได้ตัดสินใจเดินไปอีกทางหนึ่ง ซึ่งอาจจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดที่พวกเขาเลือกแล้ว (ถ้าไม่มองในแง่ร้ายว่าพวกเขาพยายามเอนเอียงไปทางทำเพลงให้มันขายและโปรโมทง่ายในตลาดป็อป)

ในฐานะที่เป็นแฟนเพลง (ที่ไม่ยอมโต!) ก็คงต้องบอกว่าในงานชุดนี้เพลง สาม – สี่ เพลงที่น่าฟัง นอกจากนั้นค่อนข้างน่าเบื่อเอามากๆ…