ภูเขามรณะ (The Mountain of Doom กลับมาแล้ว)…. เอ่อ….หมายถึงวงอะมอนอะมาร์ธ (Amon Amarth) น่ะ กลับมาครั้งนี้อย่าคิดว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง อะมอนอะมาร์ธยังคงชื่นชมกับเนื้อหาประเภทนักรบกล้ามโตถือดาบฟาดฟันในสนามรบเลือดสาดกระจาย ลักษณะของไวกิ้งเมทัลมันก็ยังคงเป็นแบบเดิม ไม่ว่าจะเป็นท่อนริฟฟ์เร่งเร้ารุนแรง เสียงโซโล่อันเฉียบคม
ถ้าอย่างนั้นจะมีอะไรที่เป็นจุดสนใจมั้ย ? อาจจะอยู่ที่แผ่นที่สองมั้ง เป็นงานรวมเดโมสมัยแรกซึ่งน่าสนใจถ้าหากจะมองพัฒนาการของพวกเขา เริ่มจากที่นำมาจากมินิซีดีไล่ไปเรื่อย ๆ ถือว่าเป็นของแถมที่ออกมาค่อนข้างสวยทีเดียว โดยเฉพาะเพลง “ซับบาธ บลัดดี ซับบาธ” อันเกรียงไกรของแบล็คซับบาธผู้หนักแน่นดังภูผาถล่มทลายออกมาได้ดีแบบเอาตัวรอด
สิ่งที่น่าชื่นชมก็คือในสิ่งเดิมที่พวกเขาทำมานั้น ทุกอัลบั้มที่เคยฟังผ่านหู (เออ แล้วมีใครเคยฟังผ่านตาฟะ?) ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าพวกเขาเข้าใจในสิ่งที่พวกเขาต้องการนำเสนอ การเล่นภาคริธึมที่ค่อนข้างเร็วทำให้บทเพลงมีอารมณ์ฮึกเหิม พุ่งทะยานไปข้างหน้า เพียงแต่เสียงร้องของโจฮัน เฮ็คค์ยังออกมาทางเดธอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง อ้อ บางทีอาจจะเปลี่ยนไปเพราะมันจะออกมาลึกขึ้น กดต่ำขึ้นกว่าเดิม และฟังดูจะมีความหลากหลายเล็กน้อย (เขียนไปแบบนี้งงหรือเปล่า? คือมันก็เป็นเสียงร้องแบบเดธเหมือนเดิมแต่ว่ามีการพัฒนาจากเดิมเล็กน้อย)
เพียงแค่บทเพลงแรก “เดธ อิน ไฟร์” ก็แทบจะบ่งบอกลักษณะของดนตรีทั้งหมดเท่าที่ต้องการนำเสนอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการโซโลที่มีท่วงทำนองและเฉียบคมมาก การปรับเสียงกีตาร์ดูจะเข้าที่เข้าทางกว่างานชุดที่ผ่านมา คือไม่ได้กะว่าจะเอาให้เสียงมันออกมาแตกแรงอย่างเดียว แต่คราวนี้ดูเหมือนว่าเสียงกีตาร์จะมีการตั้งสายให้ต่ำกว่าปกติ เพราะมันออกมานวลเนียนกับเสียงแตกของดิสทรอชัน มีความสมดุลระหว่างท่อนริฟฟ์แรง ๆ กับท่วงทำนองที่เฉียบขาดบาดใจ ยิ่งในเรื่องของความยิ่งใหญ่ฮึกเหิม ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไปกันได้ดีทีเดียว เพลงที่เป็นตัวอย่างก็คือเพลง “แวร์ ไซเลนท์ ก็อดส์ แสตนด์ การ์ด”มีภาคริธึมที่เมามันส์มาก แต่ลักษณะการสร้างบรรยากาศในเพลงนี้ไปคล้ายกับพาราไดซ์ลอสท์เสียอย่างนั้น ลักษณะหลายอย่างจะทำให้นึกถึงวงดนตรีสมัยก่อนหน้านั้นอย่างโบล์ทโธรเวอร์และพาราไดซ์ลอสท์เช่นในเพลง “อะครอส เดอะ เรนโบว์ บริดจ์” แต่กับเพลงที่ต่อมาคือ “ดอว์น เดอะ สโลปส์ ออฟ เดธ” ค่อนข้างจะเป็นดนตรีที่บ่งบอกลักษณะของพวกเขาได้ดีเหมือนเดิม
สิ่งที่เป็นจุดเด่นของคือพวกเขารักษาสมดุลระหว่างเมโลดิกกับบรูทัลเดธเอาไว้ได้เป็นอย่างดีโดยไม่เอนเอียงไปข้างใดข้างหนึ่ง ซึ่งถือว่าหาได้ยากยิ่ง
