ค่อนข้างจะชอบงานดนตรีเมทัลจากทศวรรษ 1980 มากเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าการที่วงดนตรีคณะไหนในยุคนั้นกลับมาออกงานแล้วจะชอบแบบไม่ลืมหูลืมตา อย่างเช่นงานของด็อกเคนที่กำลังจะเขียนถึงนี้เป็นต้น มันช่างเป็นงานชวนสังเวชใจกับอีกหนึ่งไดโนเสาร์ที่ยังไม่ยอมไปผุดไปเกิด

ด็อกเคนเป็นวงดนตรีร่วมกระแสแกล็ม/แฮร์เมทัลในทศวรรษ 80 ถ้าพูดถึงด็อกเคนก็จะมักหมายถึง ดอน ด็อกเคน (ร้องนำ), มิก บราวน์ (กลอง), เจฟฟ์ ฟิลสัน (เบส) และจอร์จ ลินซ์ (กีตาร์) สี่คนนี้คือคลาสสิกไลน์อัปอันกระเดื่องดังในฃ่วงต้นทศวรรษพวกเขาไปมีชื่อเสียงในแถบยุโรปและญี่ปุ่นมากกว่าในอเมริกาดินแดนบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง จนมาปลายทศวรรษ 80 ถึงค่อยมีชื่อเสียงในอเมริกาบ้าง วงนี้มีจุดเด่นตรงที่ทำเพลงบัลลาดค่อนข้างจะหวาน แล้วก็มีเสียงกีตาร์ดุดันทรงพลังคอยเสริมทัพ ถึงแม้เพลงจะไม่โหดไม่ห้าวมากนัก แต่ก็ร็อกกันมันส์เอาการคณะหนึ่ง

แต่พอหลังงานชุด แบ็กฟอร์ดิแอ็ทแท็ก อันสุดแสนคลาสสิคแล้ว ดันมีปัญหากันเอง โดยเฉพาะดอนกับจอร์จจนต้องแยกไปคนละทางและไม่ค่อยประสบความสำเร็จเพราะเจอเข้ากับยุคกรันจ์ครองเมือง ถึงแม้ว่าทั้งสี่จะมารวมตัวกันทำงานในชุด ดิสฟังก์ชันนัล ก็ดูเหมือนว่าจะโดนด่ามากกว่าเสียงชื่นชม แถมปัญหาส่วนตัวปะทุจนต้องแยกย้ายกันไปอีกหน ด็อกเคนมีโอกาสรับมือกีตาร์ฝีมือดีอย่างเร็บ บีช (อดีตมือกีตาร์ฝีมือฉกาจที่ฝากฝีมือไว้กับ วิงเกอร์วงป็อปเมทัลที่โด่งดังในช่วงปลายยุค 80) กับจอห์น โนรัม (อดีตมือกีตาร์ที่โด่งดังมากับวงยุโรปที่มีชื่อเสียงมากเช่นกันในทศวรรษ 80) แต่ก็ไม่รอด

จนปีนี้กลายเป็นว่าด็อกเคนแตกแยกเป็นสองสาย คือเจฟฟ์ ฟิลสันกับจอร์จ ลินซ์ไปร่วมมือกันทำงานในนามลินช์/ฟิลสัน ส่วนดอนกับมิกยังตั้งหน้าตั้งตาทำงานในนามด็อกเคนกันต่อไป ซึ่งปัจจุบันตำแหน่งมือกีตาร์เป็นของจอห์น เลวินอดีตมือกีตาร์วงวอร์ล็อก ส่วนมือเบสเป็นของเบอร์รี สปาร์ก ซึ่งเคยเล่นกับอิงเว มาล์มสทีนมาก่อน

แต่ทั้งฝั่งลินช์/ฟิลสันกับด็อกเคนทำดนตรีออกมาได้อารมณ์เดียวกัน คือเหนื่อย ๆ หนืด ๆ ผิดปกติ คล้ายกับพยายามกลับไปหาซาวนด์สุดคลาสสิกสมัยที่ตัวเองกำลังดังแต่ทำไม่ได้ เพราะปัจจัยต่าง ๆ มันไม่ใช่แล้ว พวกเขาพยายามที่จะผสมผสานในสิ่งที่ไม่ลงตัว ในขณะที่การกลับไปทำงานแบบเก่าก็อ่อนล้า ไม่สดอย่างที่พวกเขาเคยทำได้ ในอัลบั้มจะมีเพลงเด็ดพอประโลมใจได้สัก 2 – 3 เพลง แล้วที่เหลือมันไม่ค่อยจะดึงดูดใจเพียงพอ

แต่งานนี้จะว่าไปมันก็ดีกว่างาน ดิสฟังก์ชันนัล อยู่มากทีเดียว เพียงแต่ว่าถ้าจะเอาไปเทียบกับงานสมัยที่พวกเขารุ่งเรืองอย่างสมัยแรกคงไม่ได้ ยังห่างไกลอยู่หลายกิโลเมตร เปิดอัลบั้มกันด้วยบทเพลง “เดอะลาสต์กู้ดบาย” ที่มีกลิ่นอายของดินแดนตะวันออกมาเชียว เป็นเพลงมิดเท็มโป้ที่ทำได้ดีเอาการ ส่วนท่อนคอรัสยังคงเป็นแบบเดิมอันเป็นเอกลักษณ์อันคุ้นหูแฟนเพลง ส่วน “ดอนท์บริงมีดาวน์” นี่เข้าไปสู่รูปแบบด็อกเคนเดิม ๆ ที่คุ้นหูกันเป็นอย่างดี เสียงกีตาร์ของจอน เลวินนี่ใช้ได้เลย สร้างกรูฟได้มันส์ถึงอารมณ์ดี อย่างเช่นเพลง “โปรแซ็กเนชัน” ประมาณนี้ได้เลย

สำหรับเพลงบัลลาดที่เป็นจุดขายของพวกเขามาโดยตลอด ในงานนี้ก็มี “แคร์ฟอร์ยู” มาสองเวอร์ชั่น แต่ก็ธรรมดาเกินไป ถ้าหากจะเอาไปเทียบกับเพลงบัลลาดของพวกเขาในอดีต มันกลายเป็นบัลลาดที่ธรรมดาไม่ได้หวานซึ้งตรึงใจอย่างสมัยก่อน ลองกลับไปเอาเพลง “อะโลนอะเกน” สุดฮิตของพวกเขามาเปิดฟัง เผื่อตัวเองจะตายด้านจนอคติกับพวกเขามากเกินไป ปรากฏว่าเพลง “อะโลนอะเกน” ก็ยังคงเป็นเพลงที่มีความไพเราะอยู่เหมือนอย่างที่เคยเป็นมา แล้วเสน่ห์ของด็อกเคนหายไปไหน ?

ครึ่งแรกของอัลบั้มชุดนี้เรียกความสนใจจากแฟนเพลงเก่า ๆ ได้ดีแน่นอน แต่ครึ่งหลังของอัลบั้มเข้าข่ายอ่อนล้าและเหนื่อยยังไงบอกไม่ถูก การทำเพลงมิดเท็มโป้ต่อเนื่อง โดยที่ไม่อาจสร้างสีสันของบทเพลงได้ดีเท่าที่ควร เกือบจะเรียกได้ว่าไม่มีความสร้างสรรค์ให้ติดตามจนตาเบิ่งโพลงได้เลย

สรุปสั้นๆ “งานที่น่าผิดหวังพอประมาณ”

Line Up:-

• Don Dokken – Vocals
• Jon Levin – Lead & Rhythm guitar
• Barry Sparks – Bass
• Mick Brown – Drums

Track listing

1. “The Last Goodbye”
2. “Don’t Bring Me Down”
3. “Escape”
4. “Haunted”
5. “Prozac Nation”
6. “Care for You”
7. “Better off Before”
8. “Still I’m Sad”
9. “I Surrender”
10. “Letter to Home”
11. “Can You See”
12. “Care for You” (Unplugged)