สำหรับความโหดหนักหน่วงของสเลเยอร์คงไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความ เพราะว่าเสียงที่กระแทกโสตประสาทมันเป็นเครื่องยืนยันความหนักหนาสาหัสสากรรจ์ของสเลเยอร์ได้เป็นอย่างดี  และในนิตยสารกีตาร์เวิร์ล ฉบับ มกราคม 2005 ก็มีท่อนริฟฟ์เด่นๆ ของสเลเยอร์อธิบายโดยเคอรี คิงเองเลย

เท่าที่ลองสังเหตุจะเห็นว่าการเล่นริฟฟ์มีลักษณะของดนตรีเมทัลยุค NWOBHM อยู่ค่อนข้างมาก นี่คือลักษณะของ old school คือจะไม่ค่อยเน้นที่ rest note จะมีการดำเนินริธึ่มที่ควบตะบึงไปข้างหน้า  ลองดูที่ท่อนริฟฟ์เพลงของ Slayer ในสมัยแรกๆ  เพื่อเป็นตัวอย่าง

“Chemical Warfare”

[Haunting the Cahpel EP, 1984]

Figure 1 – Intro Riff (0:00)

Fast [Quarter = 200 beats per minute]

ใน Figure 1 อาศัยพื้นฐานจากเทคนิค palm-muting ธรรมดาที่สาย E ต่ำ (สายหก) จุดเด่นของริฟฟ์นี้คือความเร็วของเพลง กับการควบคุมเสียงให้มันสะอาด  แต่ที่น่าสนใจก็คือทิศทางการลงปิ๊ก คือในบาร์แรกเป็น 8^th note rhythm ก็จะเล่นดีดลงอย่างเดียว ซึ่งมันจะลงกับจังหวะ ส่วนอีกบาร์จะเล่นทั้งดีดลงและดีดขึ้น โดยให้สังเกตว่าการดีดลง ยังอยู่ในbeat เดิมอยู่

Figure 2 – Veres Riff (0:21)

Fast [Quarter = 212 beats per minute]

Figure 2 ซึ่งเป็นท่อน verse ก็เล่นเป็น 16^th note rhythm ที่ไม่ค่อยแตกต่างกัน เพียงแต่อาศัยสัดส่วนโน้ตมาสร้างความน่าสนใจเท่านั้น  คิงให้ความเห็นประกอบว่า เพลงในยุคนี้เป็นยุคที่เขาฟังวงอย่าง Venom ค่อนข้างมาก  และเจ๊ฟฟ์มักจะเล่นปิ๊คโดยการขยับจากข้อศอก แต่เขาจะขยับแต่ข้อมือ ซึ่งมันให้เสียงการกระแทกริฟฟ์ที่แตกต่างกันเล็กน้อย และท่อนนี้จะเร่งความเร็วเพิ่มจากช่วงอินโทร

“Raining Blood”

[Reign in Blood, 1986]

Intro Riff

Figure 3   – Intro Riff:  the Backward gallop” riff

Fast [Quarter note = 179 beats per minute]

การเล่นใน “Raining Blood”  จะอาศัยวิธีที่เรียกว่า gallop กับ backward gallop ง่ายๆ ดูตาม figure 3  การเล่นส่วนโน้ตระหว่าง 8^th – note กับ 16^th – note เป็นสิ่งที่พบได้บ่อยๆ ในงานของ Slayer การเล่นแบบนี้มันง่ายๆ แต่ได้อารมณ์ในการเล่นและได้รับปฎิกิริยาจากคนดูกลับมาทุกครั้ง

หมายเหตุ: เสียงกีต้าร์ที่ Slayer เล่นจริง จะตั้งสายกีต้าร์ต่ำกว่าปกติ ครึ่งเสียง: Eb Ab Db Gb Bb Eb