ในภัยพิบัติ…

บางทีก็สงสัยว่าเมทัลคอร์อยู่ได้อีกนานแค่ไหน?

ช่วงหลังรู้สึกเหมือนว่าเมทัลคอร์เริ่มจะหมดมุข เหมือนอย่างที่เฮฟวีเมทัลหรือแธรชเมทัลเคยหมดมุข  คือกลายเป็นสำเนียงซ้ำซากไปเสียแล้ว

แต่ก็ยังมีวงดนตรีที่ทำให้รู้สึกทึ่งออกมาได้เรื่อย ๆ อย่างเช่นวงอะเลิฟเอนด์สซุไซด์

ไม่ได้หมายความว่าวงนี้จะทำดนตรีได้ดีเลิศฉีกแนวไปจากเมทัลคอร์อื่น เพียงแต่ในสไตล์แบบนี้พวกเขาได้นำเสนอความสดและพลังของเมทัลคอร์ออกมาได้มันส์สะใจคนฟัง

ต้องขอบใจ ทิม แลมเบซิส จากวงแอสไอเลย์ดายอิงที่ไปพบเพชรเม็ดงามวงนี้และช่วยทำให้บริษัทเมทัลเบลดเซ็นสัญญากับวงนี้แทนที่จะปล่อยให้จมอยู่ใต้โคลนตมของแวดวงใต้ดิน ไม่มีโอกาสลืมตาอ้าปากในวงกว้าง

จุดเด่นของอะเลิฟเอนด์สซุไซด์อยู่ที่คู่หูมือกีตาร์ ออสกา แคโรลี และ แม็ท การ์เซีย ซึ่งประสานพลังกีตาร์ได้เด็ดขาดไม่แพ้กับวงเอเวนจ์ดเซเวนโฟลด์ ใจจริงก็ไม่อยากเอามาเปรียบเทียบกันแต่ว่าในสไตล์การเล่นริฟฟ์และโซโล่แบบแธรชเมทัลโบราณเฉียบคมแบบนี้ มันทำให้นึกถึงเอเวนจ์ดเซเวนโฟลด์ขึ้นมาดื้อ ๆ และอาจจะเพราะความสำเร็จของเอเวนจ์ดเซเวนโฟลด์ทำให้มีวงดนตรีแบบนี้เกิดขึ้นมานับไม่ถ้วน

บางทีก็นึกเสียดายที่เสียงร้องและโครงสร้างเพลงไปแอบอิงกับดนตรีฮาร์ดคอร์ดิบหยาบ ยิ่งเสียงร้องของ จอห์น แคโรลี โหดห้าวตะเบ็งสะใจคนชอบฮาร์ดคอร์ บางช่วงจะกลับมาร้องแบบเสียงร้องมีท่วงทำนองทำให้อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเกิดวงนี้หันไปเล่นแธรชเมทัลคงสมใจคนวัยชรามากกว่านี้!

แต่ฟังไปฟังมา รู้สึกว่าเสียงร้องมันกลับไม่ค่อยสะใจเท่ากับสมัยที่พวกเขาทำอัลบั้มอะเซอเคิลออฟโฮป ซึ่งตอนนั้นยังอยู่ใต้ดิน ตรงนี้น่าเสียดายที่บอกว่าการขัดเกลาที่ทำให้ดู “ป็อป” ขึ้นนี้มันทำลายความเฉียบคมแบบในอัลบั้มก่อนเล็กน้อย

อาจจะเป็นเพราะว่าถ้าจะให้ได้อารมณ์ของฮาร์ดคอร์มันต้องทำให้ออกมาดิบสดไม่ปรุงแต่งมากนัก แต่ในอัลบั้มนี้ดูมีการปรับแต่งให้มันออกมาแรงขึ้น อย่างเช่นเสียงร้องในเพลง “โคลด์ ซัมเมอร์” ดูจะจงใจให้มันออกอ้วนหนาสั้นกระชั้นไปกันได้ดีกับการสลับมาร้องเสียงใสใน “ฮีโรส์ ออฟ เฟธ” ที่ให้เสียงประสานกันลงตัวเสนาะโสตเป็นที่ยิ่ง แต่สดใสเกินไปและดูตลาดเกินไป ยิ่งฟังซ้ำไปซ้ำมารู้สึกเหมือนว่ามีกลิ่นอายโบราณกลบบรรยากาศใหม่ของดนตรีเมทัลคอร์มากเอาการอยู่ คล้ายกับว่าได้กลับไปสู่ช่วงปลายทศวรรษ 80 หรือช่วงต้นทศวรรษ 90 ที่ดนตรีเมทัลกำลังกลายพันธุ์ไปสู่ดนตรีลูกผสม คือยังมีส่วนผสมของเมทัล  โดยเฉพาะริฟฟ์แบบแธรชเมทัลและท่อนโซโล่มีท่วงทำนองงดงาม ไม่ได้กะให้เอามันส์แบบโหดห้าวสะใจอย่างเดียว

อินเดอะดิสแซสเทอร์เป็นงานที่ดีตามมาตรฐานทั่วไปของเมทัลคอร์ซึ่งมันทำให้เกิดความรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อยที่พวกเขายังฉีกตัวเองให้โดดเด่นและแตกต่างจากเมทัลคอร์ทั่วไปไม่สำเร็จ ทั้งที่จะว่าไปแล้ว ความสดมันส์และทักษะการเล่นที่โดดเด่นในอัลบั้มที่แล้วดูจะมีแววว่าน่าจะเป็นเลือดใหม่ของวงการเมทัลคอร์ที่น่าจับตามอง

ถ้าอัลบั้มอะเซอเคิลออฟโฮปเป็นงานที่ทำให้พวกเขาเปรียบเหมือนเพชรที่มีรัศมีเจิดจ้า อินเดอะดิสแซสเทอร์ทำให้พวกเขากลายเป็นแค่ลูกแก้วสวยงาม หยิบมาดูเล่นพอเห็นความใส ๆ งาม ๆ แล้วก็โยนทิ้งไปได้โดยไม่ต้องเสียดาย

ในภัยพิบัติ…

บางทีก็สงสัยว่าเมทัลคอร์อยู่ได้อีกนานแค่ไหน?

ช่วงหลังรู้สึกเหมือนว่าเมทัลคอร์เริ่มจะหมดมุข เหมือนอย่างที่เฮฟวีเมทัลหรือแธรชเมทัลเคยหมดมุข  คือกลายเป็นสำเนียงซ้ำซากไปเสียแล้ว

แต่ก็ยังมีวงดนตรีที่ทำให้รู้สึกทึ่งออกมาได้เรื่อย ๆ อย่างเช่นวงอะเลิฟเอนด์สซุไซด์

ไม่ได้หมายความว่าวงนี้จะทำดนตรีได้ดีเลิศฉีกแนวไปจากเมทัลคอร์อื่น เพียงแต่ในสไตล์แบบนี้พวกเขาได้นำเสนอความสดและพลังของเมทัลคอร์ออกมาได้มันส์สะใจคนฟัง

ต้องขอบใจ ทิม แลมเบซิส จากวงแอสไอเลย์ดายอิงที่ไปพบเพชรเม็ดงามวงนี้และช่วยทำให้บริษัทเมทัลเบลดเซ็นสัญญากับวงนี้แทนที่จะปล่อยให้จมอยู่ใต้โคลนตมของแวดวงใต้ดิน ไม่มีโอกาสลืมตาอ้าปากในวงกว้าง

จุดเด่นของอะเลิฟเอนด์สซุไซด์อยู่ที่คู่หูมือกีตาร์ ออสกา แคโรลี และ แม็ท การ์เซีย ซึ่งประสานพลังกีตาร์ได้เด็ดขาดไม่แพ้กับวงเอเวนจ์ดเซเวนโฟลด์ ใจจริงก็ไม่อยากเอามาเปรียบเทียบกันแต่ว่าในสไตล์การเล่นริฟฟ์และโซโล่แบบแธรชเมทัลโบราณเฉียบคมแบบนี้ มันทำให้นึกถึงเอเวนจ์ดเซเวนโฟลด์ขึ้นมาดื้อ ๆ และอาจจะเพราะความสำเร็จของเอเวนจ์ดเซเวนโฟลด์ทำให้มีวงดนตรีแบบนี้เกิดขึ้นมานับไม่ถ้วน

บางทีก็นึกเสียดายที่เสียงร้องและโครงสร้างเพลงไปแอบอิงกับดนตรีฮาร์ดคอร์ดิบหยาบ ยิ่งเสียงร้องของ จอห์น แคโรลี โหดห้าวตะเบ็งสะใจคนชอบฮาร์ดคอร์ บางช่วงจะกลับมาร้องแบบเสียงร้องมีท่วงทำนองทำให้อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเกิดวงนี้หันไปเล่นแธรชเมทัลคงสมใจคนวัยชรามากกว่านี้!

แต่ฟังไปฟังมา รู้สึกว่าเสียงร้องมันกลับไม่ค่อยสะใจเท่ากับสมัยที่พวกเขาทำอัลบั้มอะเซอเคิลออฟโฮป ซึ่งตอนนั้นยังอยู่ใต้ดิน ตรงนี้น่าเสียดายที่บอกว่าการขัดเกลาที่ทำให้ดู “ป็อป” ขึ้นนี้มันทำลายความเฉียบคมแบบในอัลบั้มก่อนเล็กน้อย

อาจจะเป็นเพราะว่าถ้าจะให้ได้อารมณ์ของฮาร์ดคอร์มันต้องทำให้ออกมาดิบสดไม่ปรุงแต่งมากนัก แต่ในอัลบั้มนี้ดูมีการปรับแต่งให้มันออกมาแรงขึ้น อย่างเช่นเสียงร้องในเพลง “โคลด์ ซัมเมอร์” ดูจะจงใจให้มันออกอ้วนหนาสั้นกระชั้นไปกันได้ดีกับการสลับมาร้องเสียงใสใน “ฮีโรส์ ออฟ เฟธ” ที่ให้เสียงประสานกันลงตัวเสนาะโสตเป็นที่ยิ่ง แต่สดใสเกินไปและดูตลาดเกินไป ยิ่งฟังซ้ำไปซ้ำมารู้สึกเหมือนว่ามีกลิ่นอายโบราณกลบบรรยากาศใหม่ของดนตรีเมทัลคอร์มากเอาการอยู่ คล้ายกับว่าได้กลับไปสู่ช่วงปลายทศวรรษ 80 หรือช่วงต้นทศวรรษ 90 ที่ดนตรีเมทัลกำลังกลายพันธุ์ไปสู่ดนตรีลูกผสม คือยังมีส่วนผสมของเมทัล  โดยเฉพาะริฟฟ์แบบแธรชเมทัลและท่อนโซโล่มีท่วงทำนองงดงาม ไม่ได้กะให้เอามันส์แบบโหดห้าวสะใจอย่างเดียว

อินเดอะดิสแซสเทอร์เป็นงานที่ดีตามมาตรฐานทั่วไปของเมทัลคอร์ซึ่งมันทำให้เกิดความรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อยที่พวกเขายังฉีกตัวเองให้โดดเด่นและแตกต่างจากเมทัลคอร์ทั่วไปไม่สำเร็จ ทั้งที่จะว่าไปแล้ว ความสดมันส์และทักษะการเล่นที่โดดเด่นในอัลบั้มที่แล้วดูจะมีแววว่าน่าจะเป็นเลือดใหม่ของวงการเมทัลคอร์ที่น่าจับตามอง

ถ้าอัลบั้มอะเซอเคิลออฟโฮปเป็นงานที่ทำให้พวกเขาเปรียบเหมือนเพชรที่มีรัศมีเจิดจ้า อินเดอะดิสแซสเทอร์ทำให้พวกเขากลายเป็นแค่ลูกแก้วสวยงาม หยิบมาดูเล่นพอเห็นความใส ๆ งาม ๆ แล้วก็โยนทิ้งไปได้โดยไม่ต้องเสียดาย

 

 

Track Listing:-

1. Cold Summer
2. In The Disaster
3. Of Day Dream And Fantasy
4. Lets Spark To Fire
5. The Black Art
6. Romance Creates Killers
7. Amadeus
8. Another Revolution
9. Dying To Be Beautiful
10. Skate Junction
11. Heroes Of Faith