ถ้าคุณชอบเดอะบอสเวอร์ชันร็อก คุณจะชอบอัลบั้มนี้
หลังจากที่ทำงานสลับไปมาระหว่างโฟล์ค คันทรี และร็อก ในอัลบั้มก่อนหน้านี้ ทำให้แฟนเพลงลุ้นต่อว่างานนี้จะเหวี่ยงไปข้างไหนมากกว่ากัน แต่สำหรับงานชุดนี้ใครที่ติดใจอัลบั้มแมจิกก็คงจะรักงานชุดนี้ด้วย เพราะอารมณ์และสไตล์จะใกล้เคียงกัน คือมีกลิ่นคันทรี่ โฟล์ค เข้ามาแต่ว่ามีความเป็นร็อกผสมอยู่ในอัตราส่วนที่มากเอาการ (ต้องขอบคุณอีสตรีทแบนด์) ทำให้คนที่หวาดเกรงสไตล์โฟล์คดิบในงานเดี่ยวของเขาลดความกังวลลงไปได้
การได้อีสตรีทแบนด์กลับมาช่วยงานสร้างสีสันกับบทเพลงของเขามากขึ้น (เมื่อเทียบกับงานในสมัยทศวรรษ 90 ที่ไร้เงาวงดนตรีคู่ใจ) ตัวอย่างเช่น “ไลฟ์อิทเซลฟ์” จะได้บรรยากาศร็อกโบราณจากปลายยุค 60 ช่วงไซคีเดลิคเฟื่องฟูขึ้นมานิดหน่อย ยิ่งได้เสียงกีตาร์เลียนเสียงซิตาร์ช่วยให้ความรู้สึกเก่า ๆ กลับคืนมา หรืออย่างในเพลง “มายลัคกีเดย์” ที่ออกร็อกแบบเก๋า โจ๊ะ แบบที่บรูซทำหล่นหายไปในช่วงไร้อีสตรีทแบนด์ ยิ่งในเรื่องของการเรียบเรียงเสียงประสานจะได้ยินความประณีตมาก
สิ่งที่สร้างชื่อเสียงให้บรูซจะเป็นเรื่องการเขียนเนื้อเพลง ซึ่งสะท้อนยุคสมัยในมุมมองของเขาต่อเนื่องมาโดยตลอด ในอัลบั้มนี้จะมีแนวคิดในแง่บวกมากขึ้นกว่าในแมจิก อาจจะเป็นไปได้ว่าเขามองโลกอย่างมีความหวังมากขึ้น ผ่อนคลายขึ้น ไม่ค่อยมีความหม่นหมองและความหวาดระแวงปะปนอย่างในงานชุดที่แล้ว
เวิร์กออนอะดรีมเป็นงานที่แฟนเพลงจะไม่ผิดหวัง โดยเฉพาะคนที่ชอบจังหวะร็อก
