เพลง “Tattoo” ออกมาพอสมควรแล้ว อยากจะเขียนความรู้สึกถึงเพลงนี้ในฐานะวงโปรด (ดังนั้นสิ่งที่ท่านจะได้อ่านต่อไปนี้ อาบชุ่มด้วยอคติเชิงบวกไปเรียบร้อยแล้ว 😉
ความคาดหวังจากการกลับมาร่วมงานเต็มตัว ไม่เกี่ยวกับการมาเป็น “แขกรับเชิญ” อย่างสมัย Best of Volume I ซึ่งในวาระนั้นทำเพลงไว้สองเพลงคือ “Can’t Get This Stuff No More” กับ “Me Wise Magic” ถ้าใครยังไม่เคยฟัง โปรดฟังก่อน
“Can’t Get This Stuff No More”
“Me Wise Magic”
สมัยนั้นเคยจะทำวิดีโอสำหรับเพลง “Me Wise Magic” ด้วย แต่ว่า เดวิด ลี ร็อธ เกิดแตกคอกับเอ็ดดี้ แวน เฮเลนเสียก่อน เลยออกไปก่อนที่จะทำวิดีโอเพลงนี้
จำได้ว่าตอนนั้นรู้สึกว่าไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่ เมื่อเทียบกับการได้เห็นสมาชิกทั้ง ๔ คน ถึงจะชอบ “Me Wise Magic” มากพอสมควร แต่ก็รู้สึกว่ามันยังไม่เต็มอิ่ม
สำหรับครั้งนี้เป็นการกลับมาร่วมวงอย่างเป็นทางการของเดวิด ลี ร็อธ (และน่าเสียดายที่ ไมเคิล แอนโธนี่ ไม่ยอมกลับมา เพราะเบื่อแวน เฮเลน) พวกเขาปล่อย “Tattoo” ออกมาชิมลาง ความรู้สึกแรกที่ได้ฟังเพลงนี้คือความหน่วงๆ เพราะมันไม่เติมความคาดหวังให้เต็ม ความคาดหวังที่วาดฝันไว้ว่าจะได้สำเนียงแบบอัลบั้มแรก หรือไม่ก็อัลบั้ม 1984
อารมณ์ของเพลงเป็นการลากความคิดให้ย้อนกลับเหมือนตอนได้ฟัง “Me Wise Magic” ท่อนคอรัสแบบนี้ คือ แวน เฮเลน แน่ๆ แม้ว่าจะไม่มีเสียงคอรัสสูงๆ ของ ไมเคิล แอนโธนี่มาประดับให้ครบเครื่อง ท่วงทำนองเพลงที่เดินไปตามจังหวะบลูส์ร็อก ท่อนริฟฟ์ที่คุ้นหู นำบรรยากาศสมัย Women and Children First กับ Fair Warning กลับคืนมาสู่แฟนเพลง แต่พวกเขาไม่ใช่เด็กหนุ่มแบบที่เคยเป็นในปี ๑๙๘๑ – ๑๙๘๒ กันแล้ว เสียงร้องของ ร็อธ มีความสากระคายหู (น่าจะไปได้ดีกับอารมณ์บลูส์) บ่งบอกถึงร่อยรอยอายุที่ไม่ทะเล้นเท่าเก่า
ต่อให้ ร็อธ ยังแสดงราวกับว่าตัวเองยังเซ็กซี่ มีพลังดึงดูดทางเพศ เหมือนสมัยนั้น ลึกๆ ลงไปในจิตใจเขาก็ตระหนักถึงความจริงอันโหดร้ายว่าเขาชรามากแล้ว ความภาคภูมิใจที่ใส่มาในน้ำเสียงมันจึงไม่เต็มเหยียดแบบเดิม
โดยรวมยังอยู่ในระดับ “ชอบ” โดยเฉพาะท่อนคอรัส ถึงจะไม่มีเสียงของไมเคิล แอนโธนี่ ก็ยังให้อารมณ์แวน เฮเลนยุคเก่าๆ อยู่ ทำให้มีความหวังกับ A Different Kind of Truth ที่จะออกมาในเดือนกุมภาพันธ์พอสมควร
