ไม่ได้ฟังวงเอ็กซ์มานานพอควร ทั้งที่เมื่อก่อนหยิบเพลงของพวกเขาฟังสม่ำเสมอ เป็นอีกวงหนึ่งที่ชอบมานานทั้งที่ฟังภาษาญี่ปุ่นไม่ออกสักตัว
เมื่อก่อน ไม่ค่อยกล้าแตะเอ็กซ์เท่าไหร่ เพราะวงนี้เป็นวังคัลท์จริง ๆ สาวกคือสาวก ทั้งที่บางคนเพิ่งฟังวงนี้ก่อนหน้าอัลบั้มดาห์เลียจะออกไม่นานนี่เอง (อันนี้ต้องประกาศหน่อยว่าฟังเอ็กซ์มาตั้งแต่อัลบั้มบลูบลัดออกมาหมาด ๆ สมัยนั้นมีเพื่อนคนหนึ่งฟังเพลงจากญี่ปุ่นเลยพลอยได้รู้จักวงนี้ไปด้วย ผ่านการแลกเทปกันฟัง) จำได้ว่าสมัยที่โยชิกิมาเมืองไทย ไปออกรายการคุณเศรษฐา ศิระฉายา เคยหลุดปากไปว่าเค้าหน้าโยชิกิละม้ายคล้ายคลึงมาริลีน แมนสัน เท่านั้นแหละ โดนกระหน่ำจนต้องจดจำว่าอย่าเผลอล่วงละเมิดศาสดาของสาวก เอ็กซ์
แม้จะเคยชอบเอ็กซ์แค่ไหน ต้องสารภาพว่าความชื่นชอบได้ลดลงไปตามเวลา เริ่มจากไม่ค่อยชอบเซ็ทลิสต์ของเอ็กซ์ที่เหมือนเดิม มุขเดิม ลูกเล่นเดิม แต่ก็แก้ต่างให้เอ็กซ์ทันควันว่าพวกเขามีอัลบั้มกันมาแค่นี้เอง เวลาทำอัลบั้มรวมเพลง หรือว่าบันทึกการแสดงสดมันก็เลี่ยงไม่ได้ที่เพลงจะซ้ำกัน ซ้ำไม่ซ้ำเปล่า แม้แต่เรียงลำดับเพลงก็ยังไม่แตกต่างกันให้ช้ำใจเล่น
เอ๊ะ จะเขียนถึงอัลบั้มดาห์เลียนี่นา…
เริ่มจากสิ่งที่ไม่ค่อยชอบในงานชุดนี้ก่อนก็แล้วกัน ที่ไม่ค่อยชอบเอามาก ๆ คือเพลงช้าเยอะไป จาก 10 เพลงเป็นเพลงช้าเสีย 5 เพลง ถึงจะชื่นชมว่าเพลงช้าของเอ็กซ์ไพเราะเสนาะโสตเพียงไหน แต่สำหรับวงร็อกร้อนแรงต้องถือว่ามัน “เยอะ” ความหลากหลายของบทเพลงก็ไม่เท่ากับสมัยเจลัสซี และตั้งแต่ไทจิลาออกไปฮีธผู้สืบทอดตำแหน่งมือเบสก็ไม่ได้วาดลวดลายอะไรให้ประทับใจเลยแม้แต่น้อย ไลน์เบสที่เคยโดดเด่นจางหายไป พร้อมกับการเปลี่ยนตัวตนจากวงวิชวลเคย์มาทำตัวปกติมากขึ้น ดนตรีสุขุมนุ่มลึกขึ้น และนั่นโคตรน่าเบื่อเพราะอยากได้ร็อกแรง ๆ ยังไม่แก่จนหมดพลังต้องนั่งแช่อยู่บนเก้าอี้ฟังเพลงให้ใจสงบ
เราต้องการความพุ่งพล่าน!
หลังการแยกย้ายกันไปคนละทางตั้งแต่เจลัสซีจบสิ้นการโปรโมท อาร์ทออฟไลฟ์แทบเป็นงานเดี่ยวของโยชิกิ
ความนัยแห่งประโยคข้างต้นคือสมาชิกคนอื่นแทบไร้ตัวตน มีเพียงโยชิกิที่โดดเด่นออกมาแต่เพียงผู้เดียว มีเพียงฮิเดะที่อาศัยเสน่ห์เฉพาะตัวเอาตัวรอดไปได้บ้าง พอกลับมาในอัลบั้ม ดาห์เลีย ก็พบความวิจิตรบรรจงในการผสมเสียงจนเอียงไปทางเยอะเกินไป ปรับแต่งอย่างดีเสียจนรู้แน่แก่ใจว่าคนเพียงแค่ 5 คนคงไม่สามารถบรรเลงให้ออกมาอย่างที่ฟังในแผ่นซีดีได้แน่นอน แต่ก็เหมาะสมกับสไตล์ดนตรีในปัจจุบันที่ประโคมเสียงเข้าไปให้มันอลังการ อย่างใน “ดาห์เลียa” เพลงไตเติลแทร็คที่ออกมายิ่งใหญ่ ผ่านการดัดแปลงสังเคราะห์ในขั้นตอนการมิกซ์เสียง มันไม่ใช่เพลงที่รุนแรงเต็มไปด้วยพลังของคนหนุ่มกำลังห่ามอย่าง “เอ็กซ์” หรือเพลงในอดีตอีกแล้ว
ส่วนเพลงอื่นจะมีสไตล์แตกต่างกันไป ราวกับเอางานเดี่ยวของแต่ละคนมารวมไว้ในอัลบั้มเดียวกัน อย่างเช่น “สการ์” ของฮิเดะซึ่งไม่ค่อยเต็มอิ่มสักเท่าไหร่ เพราะ “สการ์” มันง่ายและอ่อนด้อยมากเมื่อเทียบกับเพลงของฮิเดะในอดีต เหมือนพยายามให้เพลงมันหนักและหม่นขึ้นกว่าเดิม ทำให้เพลงนี้กลายเป็นเพลงอ่อนด้อยในงานชุดนี้อย่างน่าเสียดาย อ่อนกว่า”ริกเกิล” ของพาตะและฮีธเสียอีก ทั้งที่เพลงนี้ไม่มีก็ได้เพราะเป็นเหมือนพรีลูดคั่นเพลงมากกว่า
“เดรน” เพื่อให้ต่างจากเพลงเดี่ยวของฮิเดะ ส่วน “เดรน” ที่รู้กันอยู่ว่าเมื่อเขาเอาไปแปรรูปเป็นเพลง “ว็อท’ส อัป มิสเตอร์ โจนส์” ในงานของซิลซ์แล้วมันออกมาหนักหน่วงดุดันเพียงใด ซึ่งอันนั้นต้องยอมรับว่าผู้ร่วมงานของฮิเดะแต่ละคนค่อนข้างเขี้ยวและขึ้นชื่อในการสร้างเพลงหนัก ๆ แรง ๆ อยู่แล้ว
ส่วนเพลงอื่น “ลองกิง” “ฟอร์เอฟเวอร์ เลิฟ” “เทียร์” เป็นเพลงบัลลาดขาดใจที่ฟังกี่ครั้งก็เคลิ้มไปทุกครั้งทั้งเสียงร้องและท่วงทำนองงดงาม บางทีถ้าโยชิกิไปทำงานเดี่ยวให้มันรู้แล้วรู้รอด ไม่ค้างคามาถึงเอ็กซ์อาจจะได้ฟังดาห์เลีย ที่ระห่ำกว่านี้
X- Dahlia
Atlantic, November 4, 1996
Line Up:-
- Vocals: Toshi
- Guitar: hide
- Guitar: Pata
- Bass: Heath
- Drums, piano: Yoshiki
Tracklist:-
- “Dahlia”
- “Scars”
- “Longing ~Togireta Melody~” (Longing ～跡切れた Melody～)
- “Rusty Nail”
- “White Poem I”
- “Crucify My Love”
- “Tears”
- “Wriggle”
- “Drain”
- “Forever Love (Acoustic Version)”
