แบล็ควีลไบรดส (อัลบั้ม)
คงอีกนานกว่าแบล็ควีลไบรดส์จะออกอัลบั้มระดับ “งานชิ้นเอก” ได้อย่างที่แอนดีคุยโวโอ้อวด แม้ว่าอัลบั้มนี้จะได้บ็อบ ร็อกมาเป็นโปรดิวเซอร์
ปัญหาอยู่ตรงไหน?
ตอนแรกไม่ได้คิดจะฟังอัลบั้มนี้ แต่พอได้ฟังเพลงบัลลาด “กู้ดบาย อะโกนี” แล้วรู้สึกว่ามันก็ไม่เลวแฮะ ถึงจะไม่ชอบท่วงทำนองการร้องของแอนดีเท่าไหร่ แต่วงนี้ทำดนตรีใช้ได้เลย กีตาร์โซโล่ออกมามีท่วงทำนอง ภาคริธึมกระชับ
แต่พอได้ฟังทั้งอัลบั้มแล้วกลับรู้สึกว่าสิ่งที่ขาดหายไปคือทักษะการเขียนเพลงที่ยังหาหมัดฮุดหนัก ๆ ชัด ๆ คม ๆ ไม่ลงตัวเสียที และเพลงก็ออกโทนเดียวเหมือนกันไปหมด
(เอ๊ะ…เหมือนว่ามอเตอร์เฮดกับเอซี/ดีซีจะโดนหางเลขไปด้วย)
ปัญหามันอยู่ตรงนี้เอง
ในขณะที่เอซี/ดีซีทำเพลงแบบเดิมซ้ำ ๆ กันมาตลอด 40 ปี พวกเขายังได้รับคำชื่นชมจากแฟนเพลง ทำไมความรู้สึกแบบนี้ไม่เกิดขึ้นระหว่างที่ฟังเพลงของแบล็ควีลไบรดส์ อาจจะเกิดจากช่องว่างระหว่างวัย อาจจะเป็นเพราะทุกอย่างมันดูธรรมดาไปหมด (ไม่นับภาพลักษณ์ที่พวกเขานำเสนอ) จะบอกว่าพวกเขามีริฟฟ์กีตาร์ที่เจ๋ง ๆ ก็บอกไม่ได้ เล่นริฟฟ์ดี แต่มันธรรมดามาก ท่อนโซโลกีตาร์ก็ธรรมดาสามัญไม่ได้เกิดความรู้สึกตื่นเต้น เสียงร้องของแอนดีก็กดโทนไว้ คงจะเน้นไปทางเฮอเรอร์ร็อก
ทุกอย่างพอประกอบกันเป็นเพลง รู้สึกว่ามันแห้งแล้งราวเครื่องจักรไร้จิตวิญญาณ
นี่คือปัญหาที่ฟังแบล็ควีลไบร์ดส์ไม่ค่อยได้เอาเสียเลย
