วงธันเดอร์เป็นฮาร์ดร็อกที่น่าจับตามาสมัยที่เปิดตัวช่วงต้นทศวรรษ 90 อัลบั้มลาฟฟิงออนจัดส์เมนท์เดย์เป็นผลงานระดับมาสเตอร์พีซของฮาร์ดร็อกจากเกาะอังกฤษได้เลย แต่พอซักพักความนิยมเริ่มเสื่อมทรามก็ยุบวง แล้วกลับมารวมตัวกันใหม่ แล้วยุบวงใหม่ แล้วกลับมารวมตัวกันใหม่
…ไม่ต้องบอกว่ายุบวงก็ได้มั้ง…
สมาชิกตอนนี้หน้าเก่าแต่แรกตั้งวงเกือบทุกคน ยกเว้นมือเบสที่เข้าวงตอนปลายทศวรรษ 90 (แต่เบน มือกีตาร์ที่ยังมีชื่อเป็นสมาชิกวงอยู่ไม่ได้ร่วมบันทึกเสียงอัลบั้มนี้ เพราะต้องรักษาตัวจากโรคมะเร็งต่อมทอลซิล)
และคราวนี้พวกเขานำบรรยากาศฮาร์ดร็อกเข้มข้นยุค 70 มานำเสนอ เริ่มตั้งแต่หน้าปกเลยว่ากำลังย้อนไปวัยเด็ก…
ไม่รู้ว่าซาวนด์แบบยุค 70 กำลังฮิตหรืออย่างไร
เดิมทีธันเดอร์ก็เล่นฮาร์ดร็อกสุขุมนุ่มลึกสไตล์บริติชฮาร์ดร็อกอยู่แล้ว
เพลงแรก “วันเดอร์เดย์ส” นี่เสียงริฟฟ์กีตาร์ติดกลิ่นบลูส์เข้มส่งเสียงทักทายมานึกถึงเลดเซพพลินทันที ยิ่งสไตล์การร้องเล่นเป็นแบบ “ถาม-ตอบ” ผลัดกันเล่นแบบบลูส์ร็อกเก่า ๆ ยิ่งทำให้รู้สึกถึงเลดเซพพลิน ทว่าพอเข้าท่อนคอรัสมันไม่ใช่เลดเซพพลินแล้ว เสียงและวิธีการร้องของแดนนี โบว์ส ไม่เหมือนเสียงของโรเบิร์ต แพลนท์ และไม่พยายามเหมือนด้วย
เขียนไปแล้วนึกเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกันได้เรื่องหนึ่ง มาร์ก ลักเฮิร์ช มือเบสคนแรกของวงพอลาออกไปก็ได้ร่วมงานกับ คัฟเวอร์เดล-เพจ ด้วย ตอนนั้นใครก็คิดว่าเขาไปได้สวย แต่สุดท้ายก็หายเงียบไป
อ้อ อีกเรื่องเคยมีข่าวว่า ลุค มอร์ลีย์ มือกีตาร์ของวงจะไปเล่นกับไวท์สเน็คด้วยตอนที่ไวท์สเน็คเพิ่งยุบวง (แล้วเดวิด คัฟเวอร์เดลก็ไปทำงานจิมมี เพจ) สุดท้ายแดนนีให้สัมภาษณ์คลาสสิกร็อกว่า ทีมประชาสัมพันธ์ของทางวงเป็นคนปล่อยข่าวลือเอง เพื่อให้วงน่าสนใจขึ้น
เข้าเรื่องต่อ
แต่เพลงอื่นไม่ได้แทรกอิทธิพลของเลดเซพพลิน พวกเขายังเป็นบริทิชฮาร์ดร็อกดั้งเดิม คือนำเอาร็อกแอนด์โรลมาปรับสำเนียงใหม่ ลองนึกถึงเอซี/ดีซีก็ได้ในแง่นี้ เช่นเพลง “เดอะธิงอายวอนท์” จะได้ยินอิทธิพลของพนตรีร็อกแอนด์โรลแบบที่ทำให้นึกถึงวงเอซี/ดีซีขึ้นมา แต่ไม่ได้ทำดนตรีดิบหยาบอย่างเอซี/เดซี ธันเดอร์ใส่ความเนียนละมุนแบบอารีนาร็อกยุค 80 เข้าไปให้เพลงฟังลื่นติดหู บวกกับท่วงทำนองของบทเพลงทำให้มีความเป็นธันเดอร์
อัลบั้มวันเดอร์เดย์สครบเครื่องตามแบบบริทิชฮาร์ดร็อกดั้งเดิม ธันเดอร์บรรเลงราวกับตัวเองยังเป็นเด็กหนุ่มในยุค 80 ที่เริ่มเล่นดนตรีด้วยใจรัก พวกเขาแสดงอิทธิพลของดนตรีจากรุ่นพี่บ้าง แต่เติมความสร้างสรรค์ของตัวเองลงไป
นี่เป็นอัลบั้มที่คลาสสิกใกล้เคียงกับอัลบั้ม ลาฟฟิงออนจัดส์เมนท์เดย์
