วงดนตรีที่อยู่ยืนยาวมานานเกือบ 30 ปี จะให้ทำดนตรีเหมือนเดิมตลอดเวลาอย่างเอซี/ดีซีคงเป็นเรื่องยาก วันเวลาที่เปลี่ยนแปลงทำให้ความรู้สึกและรสนิยมของคนเปลี่ยนไป

เฮลโลวีนยุคแอนดี เดอริสเป็นนักร้องนำเริ่มทำดนตรีเป็นเทรดดิชันนัลเฮฟวีเมทัลผสมป็อปเข้าไปทุกที

หรือพวกเขาทำดนตรีเหมือนเดิม แต่ได้ยินเสียงแอนดี แทนที่จะเป็นไมเคิล คิสเคเลยรู้สึกว่าเพลงของพวกเขาเบาลง ? แต่ฟังจาก “ฮีโรส์” เพลงเปิดอัลบั้มแล้วรู้สึกว่ามันเบาออกทางป็อปมีท่อนคอรัสติดหู แบบนี้คือเฮลโลวีนในยุคแอนดี เป็นสิ่งที่ต้องทำใจกับความสนุกสนานร่าเริงแบบนี้ แต่พอมา “แบ็ทเทิล’ส วอน” อ้าว เฮ้ย ดนตรีเพาเวอร์เมทัล แต่มันก็แค่นั้นแหละ เพลง “สเตย์เครซี” และ “ลอสต์อินอเมริกา” เป็นเพลงป็อปเมทัลติดหู พลังเมทัลยังคงอยู่ แต่เพลงอื่นไม่ค่อยมีอะไรให้น่าจดจำเท่าไหร่

อาจจะเป็นเพลงที่ดีที่สุดนับจากเดอะดาร์กไรด์ แต่มันก็ยังมีบางอย่างบอกว่าพวกเขาทำครึ่ง ๆ กลาง ๆ จะไปทางไหนสักทางก็ไม่ไป เน้นป็อปก็ไม่สุด เน้นเมทัลก็ไม่สุด ขณะเดียวกันก็ไม่ได้สมดุลกลมกลืนเป็นเนื้อเดียว เหมือนว่าเพลงนี้จะเน้นป็อป ต่อไปก็เน้นเมทัลหนักหน่อย สลับกันไปมา

ถ้าอัลบั้มหนึ่งมีเพลงพอฟังได้สักสามสี่เพลงคืออัลบั้มดี อัลบั้มนี้ก็ดี