Black Sabbath: The End
ไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะเขียนนี้ แบล็กซับบาธได้แสดงคอนเสิร์ตครั้งสุดท้ายของทัวร์ดิเอนด์ จบไปเรียบร้อยโรงเรียนเบอมิงแฮม ต่อไปจะไม่มีทัวร์ของแบล็กซับบาธอีก แต่โทนี ไอออมมียังกั๊กว่าอาจจะมีเพลงใหม่ออกมานะจ๊ะ
ก็เลยหยิบอีพี ดิเอนด์ มาฟัง
หลังจากอัลบั้ม 13 ก็เหมือนไม่มีอะไรใหม่จากแบล็กซับบาธ นอกจากออกทัวร์หาเงินใช้ ขายของเก่าให้แฟนเพลงรับชมรับฟังไดโนเสาร์ที่ยังไม่ยอมตายง่าย ๆ
อัลบั้ม 13 น่าผิดหวังตรงที่บิล วอร์ดไม่ยอมกลับมาร่วมงานเพราะมีปัญหากระทบกระทั่งเรื่องส่วนแบ่งรายได้ ไม่งั้นอัลบั้มนี้สมบูรณ์แบบมากถึงแม้ว่าจะไม่ได้สัมผัสบรรยากาศเก่า ๆ ประมาณว่าเพลงหนึ่งมีริฟฟ์ราว 20 ท่อน…
อันนี้ก็โอเวอร์ไป
แบล็กซับบาธประกาศทัวร์ครั้งสุดท้ายเมื่อปีค.ศ. 2015 ทำให้เกิดความใจหายว่าสงสัยคราวนี้จะเป็นจริง เพราะสมาชิกบางคนป่วย (และเป็นสมาชิกแกนนำระดับมือกีตาร์จ้าวตำนานท่อนริฟฟ์ปิศาจเสียด้วย) วงเล็บยาวขนาดนี้ควรระบุชื่อโทนี ไอออมมีให้สั้น ง่าย ได้ใจความไปเลยมั้ย?
แต่ตอนทัวร์ใช้ชื่อว่า ดิเอนด์ เรียบง่ายเหมือนการสั่งลา ซึ่งก็ไม่รู้ว่าลาจริงหรือเปล่า แฟนเพลงเก่าแก่คงจำได้ออสซี่เล่นเรื่องอำลาวงการมาแล้ว เชื่อถือไม่ค่อยได้ แถมต่อมายังให้สัมภาษณ์ว่าแผนการอาจะเปลี่ยนไปตามความเหมาะสม แต่ล่าสุดโทนีบอกมาแล้วว่า โอกาสทำอัลบั้มหรือเพลงใหม่ก็มีอยู่ แต่ออกทัวร์คงไม่แล้ว
พวกเขานำอีพี ดิเอนด์ ขายตอนทัวร์ ดูสภาพไม่น่าต่างจากแผ่นแจกตามนิตยสารอย่างคลาสสิกร็อกเลย อ้อ ไม่เหมือนสิ มีสองพับ ถ้าแผ่นแจกมันจะเป็นแค่ซองกระดาษอย่างเดียว และไม่มีบุ๊กเล็ต (อันนี้ผิดหวังมาก)
แต่อัลบั้มนี้มีเพลงใหม่แค่ 4 เพลง ความจริงไม่ใช่เพลงใหม่ เป็นเพลงบันทึกไว้ตอนทำอัลบั้ม 13 แต่ไม่ได้เอาไปใช้ ส่วนอีก 4 เพลงเป็นบันทีกการแสดงสด สรุปโดยรวมก็ 7 เพลงในอัลบั้มนี้เป็นเพลงจาก 13 อีกเพลง “อันเดอร์เดอะซัน” เป็นเพลงจาก วอล 4 ทุกเพลงยังคงคลาสสิกตามแบบฉบับแบล็กซับบาธ ฟังไปแล้วเกิดความคิดขึ้นมาว่า เสียงร้องของออสซีต่ำกว่าเดิมเยอะเหมือนกัน เลยทำให้คิดว่าถ้าเป็นเสียงร้องของ โทนี มาร์ติน (สมัย ฟอร์บิดเดน) อาจจะเข้ากันดีกว่าหรือเปล่า?
เพลงที่น่าทึ่ง “เทกมีโฮม” แสดงศักยภาพของโทนี ไอออมมีว่าเขาเยี่ยมขนาดไหน การใช้สมองและรสนิยมสร้างสรรค์เสียงกีตาร์แบบโทนีไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะไม่ได้เล่นเอาเสียงกีตาร์แตกพร่ากดหนักเข้าว่า ต่อให้ใช้กีตาร์อคูสติกก็ฟังขลังได้ไม่แพ้เสียงกีตาร์ติดดิสทรอชันแตกพร่า
ส่วนเพลง “ไอโซเลตด์แมน” ออกจะธรรมดาไปสักหน่อย ฟังคล้ายเพลงของออสซีช่วงหลัง แต่เสียงกลองเพลงนี้เด่นมาก เสริมด้วยเสียงเบสของกีเซอร์เข้าไปยิ่งขลัง
มาถึงเพลงจากการแสดงสด มือกลองเป็นทอมมี ครูเฟโตส์ (ร่วมงานกับออสซีมาก่อน) ก็ได้เพลงอย่างที่คิดว่าจะได้ฟังจากแบล็กซับบาธเป๊ะ ไม่มีอะไรผิดคาด รักษาระดับความเป็นมืออาชีพได้สบาย
ฟัง ดิเอนด์แล้วไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอย่างที่ฟัง 13 อาจจะเป็นเพราะตอนฟัง 13 คือฟังงานใหม่ของแบล็กซับบาธยุคคลาสสิกไลน์อัป (แต่ขาดบิล วอร์ด) ในรอบหลายสิบปี แต่อัลบั้มนี้ออกจะเป็นของเก็บตกเหมือนเป็นของที่ระลึกมากกว่าอัลบั้มเต็ม
