บางทีรุ่นเก่าก็อยากทำเพลงร่วมสมัยบ้างเหมือนกัน เพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองไม่ตกยุค
วีอาร์เดอะวัน เป็นงานเดี่ยวลำดับที่ 3 ของ ดี ชไนเดอร์ อดีตสมาชิกวงทวิตเต็ดซิสเตอร์ คราวนี้ออกตัวล้อฟรีมาแต่ไกลว่าจะมีความร่วมสมัย ภายใต้การกำกับดูแลของเดมอน แรนเจอร์ โปรดิวเซอร์คนดังที่แนะนำว่าเขาควรจะอยู่กับซาวนด์ร่วมสมัย ไม่ใช่ทำเพลงตกยุคแล้วอ้างว่าคลาสสิก
ผลก็คือ นอกจากเสียงร้องอันเป็นเอกลักษณ์ของดี ชไนเดอร์แล้ว อย่างอื่นก็ไม่ค่อยเหมือนทวิตเต็ดซิสเตอร์ที่คุ้นเคยเท่าไหร่ ไม่เหมือนวิโดว์เมกเกอร์ด้วย ตรงนี้อาจจะเป็นข้อดีที่พร้อมปรับเปลี่ยนดนตรีไปตามกระแส เพียงแต่คนฟังที่เคยคุ้นกับดีอาจจะไม่ค่อยคุ้น
อย่างเช่น “เครซีฟอร์น็อตติง” ถ้าตัดเสียงดีออกไปก็เพลงป็อปพังก์ผสมกับเพลงของฟูไฟเตอร์ดีดีนี่เอง ท่อนฮุกติดฮุกใช้ได้เลย หรือ “โอเวอร์อะเกน” ก็เหมือนป็อปพังก์อย่างบิลลี ไอดอลยุคหลัง ริฟฟ์กีตาร์ ออกมาติดหูและมีจังหวะจะโคน มีท่อนฮุกติดหูตามประสาป็อปร็อก หรือ “บีลีฟ” ออกแนวร็อกรุ่นใหม่อย่างอิเมจินดรากอนส์ หรือ “ซูเปอร์ฮีโร” เหมือนป็อปร็อกสมัยใหม่ผสมเอโออาร์
เหล่านี้เป็นตัวบอกว่าสไตล์ของอัลบั้ม วีอาร์เดอะวันส์ เพลงอื่นก็ไม่แตกต่างกันมาก มีความร่วมสมัยแบบวงร็อกรุ่นใหม่ มีเพียงเสียงร้องของดีที่ยังคุ้นเคยอยู่
ส่วนเพลงคัฟเวอร์ “เฮดไลก์อะโฮล” ของไนน์อินซ์เนลก็ฟังแปลกหูไปจากเดิมออกทางอินดัสเทรียลแบบนี้ก็น่าฟังเหมือนกัน ส่วน “วีร์น็อตกอนนาเทกอิต” ของทวิตเต็ดซิสเตอร์ เอามาทำเป็นบัลลาด ก็ยังคงมีพลังอยู่ ออกจะน่าทึ่งกับพลังของเพลงนี้ด้วยซ้ำที่นำมาทำเป็นบัลลาดแล้วยังได้อารมณ์
อัลบั้มนี้ฟังกันเพลิน ๆ เพลงปิดท้ายอาจะเป็นบทสรุปสำหรับอัลบั้มนี้ก็ได้
So what? Middle fingers in the air, singing “we don’t fucking care
