29 มิถุนายน ค.ศ. 1973 เอียน กิลแลนลาออกจากดีพเพอเพิล

ช่วงปีค.ศ. 1972 – 1973 วงดีพเพอเพิลประสบความสำเร็จสูงสุดของอาชีพ ทั้งอัลบั้มมาชีนเฮด อัลบั้มบันทึกการแสดงสด เมดอินเจแปน และต่อด้วย ฮูดูวีธิงค์วีอาร์

แต่ว่าความสำเร็จนั้นสั้นนัก เพราะความตึงเครียดสะสม โดยเฉพาะเรื่องการบริหารจัดการและความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกวง

เอียน กิลแลนได้เล่าให้มัลคอล์ม โดมฟังถึงวันที่เขาออกจากวงดังนี้

มันแปลก จริง ๆ นะ เพราะว่าผมเขียนจดหมายลาออกจากวงเป็นเดือนแล้ว ตั้งแต่เราอยู่ที่เดย์ตัน โอไฮโอ ผมบอกพวกเขาในจดหมายว่าผมตั้งใจจะลาออกจากดีพเพอเพิลเมื่อจบทัวร์ครั้งหน้า แต่ตอนนั้นไม่มีใครพูดอะไรเกี่ยวกับการตัดสินใจของผมเลย แล้วเราก็ทำอัลบั้มใหม่ ฮูดูวีธิงค์วีอาร์ แล้วเราก็ออกทัวร์อีก

เราไปญี่ปุ่นเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1973 และวันสุดท้ายที่เล่นคือที่โอซากา วันที่ 29 เป็นวันสุดท้ายของตารางทัวร์และเป็นการแสดงครั้งสุดท้ายของผมกับวง ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรกับผม เราขึ้นไปบนเวที เล่นดนตรี และ…แค่นั่นแหละ ผมออกจากที่แสดงมาคนเดียว กลับไปที่โรงแรม ไม่มีใครที่เกี่ยวข้องกับดีพเพอเพิลเอ่ยคำลากับผมสักคน สมาชิกวงอีกสี่คน พวกลูกทัวร์ ทีมบริหารจัดการ ไม่มีใครบอกลาอะไรสักคำ มันเหมือนกับกวาดฝุ่นไปซ่อนไว้ใต้พรม อย่างที่ผมบอก มันประหลาด ผมไม่ได้คาดหวังของขวัญอำลาหรือว่าการแสดงออกทางอารมณ์ฟูมฟาย แต่การเย็นชาไร้ความรู้สึกมันช่างแปลกประหลาด

ผมไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากการแสดงครั้งนั้น รู้สึกว่าการพูดอะไรสักอย่างมันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง บรรยากาศในวงดีพเพอเพิลมันแย่มาก และสำหรับผมมันคือการโล่งอกที่ทำทุกอย่างจบสิ้นและสูญสลายไป ถ้าอยากจะเข้าใจว่ามีอะไรเกิดขึ้นในวงบ้างคุณคงต้องไปเรียนจิตวิทยา ทุกคนในสมัยนั้นล้วนแล้วแต่เป็นพวกทุเรศ ผมรวมตัวผมไปในนั้นด้วย ผมก็แย่ไม่แพ้ใครในวง

เพราะมีคนเกี่ยวข้องกับวงมากมายทำให้พวกเรายิ่งแย่ พวกเขาล้วนมีสิ่งที่ต้องการซึ่งหมายถึงว่าเราต้องทำงานจนล้า ถ้าเราได้พักสักหน่อย บางทีมันอาจจะออกมาดีกว่านี้ แต่เราก็ได้แต่ตามน้ำไป และผมก็มาถึงจุดที่ต้องออกจากวงซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมผมต้องแสดงความตั้งใจอย่างเป็นทางการด้วยจดหมาย

บางทีพวกเขาอาจจะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับผมก็ได้ และผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับพวกเขาเหมือนกัน ดังนั้นในคืนสุดท้ายที่โอซากาเราเลยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และทุกอย่างเป็นปรกติซึ่งมันชัดเจนแล้วว่าไม่ได้เป็นแบบนั้น

วันรุ่งขึ้น ผมไปที่สนามบินเพียงลำพัง จับเที่ยวบินกลับบ้านคนเดียว เหมือนกับตอนที่ผมเดินลงเวที ผมไม่ใช่สมาชิกวงอีกต่อไป ผมออกจากวงเพื่อปกป้องตัวเอง แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เมื่อกลับอังกฤษผมก็คาดหวังว่าจะมีใครสักคนจากวงจะโทรศัพท์หาผม แต่ไม่มีใครสักคนโทรศัพท์หาผม พวกเขาก้าวต่อไป ในที่สุดโรเจอร์ โกลเวอร์ก็โทรหาหลังจากนั้นระยะหนึ่ง บอกว่าเขาถูกไล่ออกจากดีพเพอเพิล