บันทึกความรู้สึกเมื่อได้ฟังอัลบั้มต่าง ๆ (ไม่ใช่การรีวิว วิจารณ์)
ในสายตาคนที่ชอบลาวด์เนสจากทศวรรษ 1980 การเปลี่ยนแปลง (หรือพัฒนา) ของลาวด์เนสตั้งแต่ทศวรรษ 1990 ทำให้ดนตรีของพวกเขาติดหูยากกว่าเดิม โดยเฉพาะการรับอิทธิพลของดนตรียุค 1990 (เช่นแพนทีรา) เข้ามาผสมยิ่งทำให้แฟนเพลงที่ชอบดนตรีเฮฟวีเมทัลยุค 1980 ละทิ้งพวกเขาไปมากพอสมควรRead More »
อัลบั้มแรกของวงนี้ออกเมื่อปีค.ศ. 1989 ในสมัยที่แฮร์แบนด์ยึดครองวงการดนตรีเมทัลไปเรียบร้อย ว่ากันตามตรงสมัยที่อัลบั้มแรกของวงออกมาก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่เพราะคิดว่าดังเพราะโฆษณามากกว่าจะด้วยฝีมือจริง ๆ อย่าลืมว่าสมัยนั้นดนตรีแนวนี้มันเกลื่อน ไม่แน่จริงจะไม่โดดเด่นออกมา การโฆษณาและโหมกระหน่ำอัดวิดีโอและโผล่หน้าตามนิตยสารดนตรีจึงเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการขาย และเพลง “เดอะคิดโกส์ไวลด์” ก็ได้ใช้ประกอบภาพยนตร์โรโบคอปทูเสียด้วย ตอนออกอัลบั้มแรกพวกเขาพอจะเทียบเคียงร็อกสตาร์ได้พอสมควร แต่ยอดจำหน่ายไม่ได้ดีกว่าอีกหลายร้อยหลายพันวงที่ออกมาช่วงนั้นRead More »
รีเฟล็กชันส์ออฟอะเรียร์วิวมิเรอร์ เป็นอัลบั้มเดี่ยวชุดแรกของมาร์ก สลอจห์เตอร์ ออกมาตั้งแต่ปีค.ศ. 2015 ปัจจุบันเขาออกอัลบั้มที่สอง ฮาล์ฟเวย์ เรียบร้อยแล้ว (แต่ยังไม่ได้ฟัง) เขาบอกว่าต้องทำอัลบั้มเดี่ยวเพราะสมาชิกวงสลอจห์เตอร์เอาแต่แบ็กอัปให้วินซ์ นีล จนไม่มีเวลาทำงานให้วงสลอจห์เตอร์เต็มที่Read More »
ในบรรดามือกลองที่มีชื่อเสียงสมัยแกล็มเมทัลรุ่งเรืองหลายคนเงียบหายไปอย่างน่าเสียดาย ความจริงสมัยนั้นแทบไม่มีใครคนใดจะโดดเด่นเกินหน้าเกินตานักร้องนำหรือมือกีตาร์อีกแล้ว อย่าง ทิม เกนส์ อดีตมือเบสสไตร์เปอร์ยังพูดว่ามือเบสวงเมทัลในทศวรรษ 80 เป็นแค่ตัวประกอบเท่านั้นแหละRead More »
เราต้องการชีวิตแบบนี้จริงหรือ? โรเจอร์ วอเตอร์ตั้งคำถามในอัลบั้มเดี่ยวชุดแรกในรอบ 25 ปี เนื้อหากล่าวถึงโลกที่มีแต่สงคราม การก่อการร้าย ผู้อพยพ ความตกต่ำทางเศรษฐกิจและสังคมRead More »
นึกถึงอัลบั้มคนพันธุ์ร็อกขึ้นมากะทันหันเพราะได้อ่านข่าวเต้ย ไฮ-ร็อก (กิติศักดิ์ คงสมัย) อดีตมือกลองของวงป่วยเป็นมะเร็งหนักเอาการ เลยรำลึกอดีตสมัยที่เขาร่วมวงกับไฮ-ร็อกในอัลบั้มแรกทั้งที่ไม่ได้ฟังเป็นเวลานานพอสมควร หยิบมาฟังอีกครั้งก็รู้สึกว่าอัลบั้มนี้เป็นอัลบั้มดีชุดหนึ่งของวงการเมทัลเมืองไทย
คนพันธุ์ร็อกออกมาเมื่อปี พ.ศ. 2533 ณ เวลานั้นดนตรีร็อกไม่ใช่ของแปลกใหม่สำหรับเมืองไทย ร็อคเคสตร้าเคยปลุกกระแสวงการเพลงร็อกมาก่อนหน้านั้นหลายปี ไมโครก็นำเสนอป็อปร็อก เนื้อกับหนัง Flesh and Skin ก็บุกเบิกเฮฟวีเมทัลอันเดอร์กราวนด์ ดิโอฬารโปรเจ็กต์ก็ปรับฮาร์ดร็อกมานำเสนอในวงกว้าง เนอวานายังไม่ครองโลก ในต่างประเทศมีวงแฮร์แบนด์เกิดขึ้นทุกวัน วิงเกอร์ ไฟร์เฮาส์ ไทเก็ตโต ทัฟฟ์ แฟสเตอร์พุซซีแคต แดนเจอร์แดนเจอร์ ฯลฯ
แต่ยังไม่เคยมีแฮร์แบนด์กับดนตรีป็อปเมทัลนำเสนอเต็มรูปแบบในกระแสดนตรีเมนสตรีมในประเทศไทยมาก่อนจนกระทั่งไฮ-ร็อกโผล่มา ทั้งโฆษณา มิวสิกวิดีโอ ภาพลักษณ์ และดนตรี ทุกอย่างคือแฮร์แบนด์ ประกอบกับชื่อ จิรพรรณ อังศวานนท์ นั่นคุมบังเหียนดูแลการผลิตทำให้คาดหวังไว้มาก จำได้ว่าโฆษณาที่ออกมานำร่องใช้คำโปรยเท่มาก
กำเนิดจากความรู้สึกสามัญของมนุษย์
บางครั้งอ่อนพริ้วไหวราวกับสายลม
บางครั้งโหมซัดกระหน่ำเกรี้ยวกราดดุจพวยคลื่น
คนเราซ่อนอะไรไว้ในใจมากมายนัก
ดนตรีร็อกปลดปล่อยความอึดอัดมืดทึบนั้นได้
เชื่อหรือไม่?
เอาวะ นี่แหละความหวังของวงการเฮฟวีเมทัลเมืองไทย ตอนนั้นก็มีการเล่าความเป็นมาว่าเป็นวงที่เล่นประจำเดอะร็อกผับ ฝีมือดีแน่นอน (ยังไม่เคยเห็นหรือฟังวงดนตรีที่เล่นในเดอะร็อกผับฝีมือห่วยเลยสักวง ยกเว้นจะไปดูวันซวยที่วงใดวงหนึ่งเล่นแย่ผิดปกติ) ตอนที่ยังไม่ได้ออกอัลบั้มวงไฮ-ร็อกก็ไปเล่นแบ็กอัปให้ปฐมพร ปฐมพร ถือว่ามีเครดิตดีระดับหนึ่ง
พอได้ฟังเพลง “พันธุ์ร็อก” เออ เพลงนี้คุ้นหูขึ้นมาเลย
พอดูเครดิตคนทำงานก็ต้องร้อง เฮี่ย…เอ๊ย เฮ้ย!! ออกมาดัง ๆ
นอกจาก สุรัช ทับวัง หรือ เป้ นักร้องนำแล้ว สมาชิกคนอื่นไม่ได้มีส่วนร่วมกับการทำงานอัลบั้มนี้เลย ทุกอย่างเป็นการจัดฉากสร้างภาพ แต่เนื้อในดนตรีเป็นฝีมือนักดนตรีรับจ้างมืออาชีพ เช่น หมู คาไลโดสโคป มาเล่นกีตาร์ สมโชค เล้าเปี่ยมทอง (อดีตมือเบสร็อกเคสตรา) นักดนตรีล้วนเป็นผู้มากฝีมือเครือข่ายบัตเตอร์ฟลาย
ความคาดหวังที่มีจึงย้อนกลับมาทิ่มแทงไฮ-ร็อกว่าเป็นหุ่นเชิดไร้สมอง ยอมเพื่อเงิน
เรื่องนี้น่าแปลกใจเพราะจากที่เคยทราบมา ไฮ-ร็อกเป็นคนขอให้จิรพรรณ อังศวานนท์และทีมบัตเตอร์ฟลายมาดูแลการผลิต แต่คุณจิรพรรณเห็นว่าสมาชิกวงฝีมือไม่ถึงขั้นมาตรฐานเลยหานักดนตรีรับจ้างมาบันทึกเสียง ดีที่ไม่เห็นว่าเสียงร้องของเป้ไม่ได้มาตรฐานด้วย ไม่งั้นอาจจะหานักร้องรับจ้างมาร้องแทน
ละวางอคติไปบ้าง ถ้าไม่คิดว่าไฮ-ร็อกเป็นวงเฮฟวีเมทัล คิดเสียว่าเป็นงานของเป้ ไฮ-ร็อก นักร้องหนุ่มเสียงดีแบบเดียวกับนักร้องส่วนใหญ่ที่ต้องใช้ทีมงานแต่งเพลง จ้างนักดนตรีมืออาชีพในห้องบันทึกเสียง ฯลฯ แล้วตั้งเป้าไปที่เพลงในอัลบั้มนี้ ทุกเพลงล้วนแล้วแต่เป็นร็อก/ป็อปเมทัลชั้นดี มีท่อนริฟฟ์ติดหูใช้ได้ แม้ว่าจะไม่เน้นริฟฟ์มากนักตามประสาป็อปเมทัล
การผลิตหรือโปรดักชันอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานบัตเตอร์ฟลาย เนี้ยบมาก จนบางทีอดคิดไม่ได้ว่างานชุดนี้สะอาดเกินไป แต่พอมานึกถึงการผลิตของศิลปินต่างประเทศ อย่างเช่น โอเพนอัปแอนด์เซย์…อาห์!! ของพอยสัน เป็นตัวอย่าง อัลบั้มคนพันธุ์ร็อกมีการผลิตที่ดีกว่าเสียอีก ดีกว่าในแง่ว่าเสียงไม่แบนเรียบ มีมิติและลูกเล่นการจัดวางเครื่องดนตรีมากกว่า เพียงแต่พอนึกถึงว่าเป็นเมทัลแล้วพออะไรมันออกมาเนี้ยบมากหรือสะอาดมาก มันเหมาะกับป็อปมากกว่าแค่นั้น
อัลบั้มนี้มีเพลงที่ชอบอยู่หลายเพลง
“กระจกร้าว” กับ “กว่าจะรู้สึก” เพลงเพาเวอร์บัลลาดสุดใจทั้งสองเพลงทำออกมาได้เยี่ยมสมเป็นเพลงขาย อินโทรโปร่งบาง ตามมาด้วยเสียงร้องโหนสูง แล้วค่อยตบด้วยเครื่องดนตรีครบวงหนักแน่น สูตรสำเร็จเพลงเพาเวอร์บัลลาด
และถ้าเป็นเมทัลจะขาดเพลงหนักไปได้อย่างไร เพลง “ซวย” “ทนต่อไป” ก็ทำได้แรงไม่แพ้ใคร
แต่เพลงเหมาะกับป็อปเมทัล มีจังหวะชวนโยกกำลังดี “ลองแล้วลองอีก”
และเพลง “เมืองผีเสื้อ”
อาจจะด้วยเป็นเด็กใหม่ ไม่กล้าหืออืออะไร ยอมไปก่อน ก็เลยได้อัลบั้มคนพันธุ์ร็อกออกมา เลยเกิดอคติในใจว่านอกจากเสียงร้องนี่ไม่มีอะไรที่เป็นไฮ-ร็อกเลย “อาจจะไม่หรูยิ่งดูเก่า ๆ…” “เปลือกอาจจะโทรม…” บ้า นี่มันแฮร์แบนด์ แล้วดูรูปภาพสิ แต่ละคนมันดูเก่า ๆ โทรม ๆ ตรงไหน เพลงไม่ได้ออกจากตัวตนเลยสักอย่าง…เรื่องพวกนี้เลยกลับมาทิ่มแทงไฮ-ร็อกในฐานะวงเฮฟวีเมทัลไปเสียอย่างนั้น
อาร์.เอส. โปรโมชั่น
โปรดิวเซอร์: จิรพรรณ อังศวานนท์
กีตาร์: ศิริศักดิ์ ศิริโชตินันท์, ไพบูลย์ อัชรากุล, จิรพรรณ อังศวานนท์
เบสกีตาร์: สมโชค เปี่ยมเล้าทอง
คีย์บอร์ด&ซินเธอร์ไซเซอร์: สุรสีห์ อิทธิกุล, อรรถพร ชูโต
กลองโปรแกรม: กรเณศร์ วสีนนท์
เฮาส์ออฟลอดส์เคยได้ชื่อว่าเป็นวงของเกร็ก จูฟเฟรีย อดีตมือคีย์บอร์ดดิแองเจิล แต่สุดท้ายเกร็กก็ออกไปเป็นนักธุรกิจออกนอกวงการดนตรีไปแล้ว ทิ้งเฮาส์ออฟลอดส์กลายเป็นวงดนตรีของเจมส์ คริสเตียน นักร้องนำซึ่งเป็นสมาชิกดั้งเดิมเพียงคนเดียวที่อยู่มาตั้งแต่อัลบั้มแรกRead More »
