Hi-Rock: คนพันธุ์ร็อก
คนพันธุ์ร็อก น่าจะเป็นผลงานชุดแรกในสายทางแกล็มเมทัลเต็มตัว ทั้งดนตรีและภาพลักษณ์ และเป็นงานที่ประสบความสำเร็จมากพอสมควร และความเข้มข้นทางดนตรีก็ยอดเยี่ยม ผสมกับความป็อปติดหูอย่างที่หาอัลบั้มอื่นในสายทางนี้เทียบได้ยาก
คนพันธุ์ร็อกออกมาเมื่อปี พ.ศ. 2533 ณ เวลานั้นดนตรีร็อกไม่ใช่ของแปลกใหม่สำหรับเมืองไทย ร็อกเคสตราเคยปลุกกระแสวงการเพลงร็อกมาก่อนหน้านั้นหลายปี ไมโครก็นำเสนอป็อปร็อก เนื้อกับหนัง Flesh and Skin ก็บุกเบิกเฮฟวีเมทัลอันเดอร์กราวนด์ ดิโอฬารโปรเจ็กต์ก็ปรับฮาร์ดร็อกมานำเสนอในวงกว้าง
แต่ยังไม่เคยมีแฮร์แบนด์กับดนตรีป็อปเมทัลเต็มรูปแบบได้รับความนิยมในดนตรีกระแสหลักในประเทศไทยมาก่อน จนกระทั่งไฮ-ร็อกโผล่มา ทั้งโฆษณา มิวสิกวิดีโอ ภาพลักษณ์ และดนตรี ทุกอย่างคือแฮร์แบนด์ จำได้ว่าโฆษณาที่ออกมานำร่องใช้คำโปรยเท่มาก
กำเนิดจากความรู้สึกสามัญของมนุษย์
โฆษณาอัลบั้ม คนพันธุ์ร็อก
บางครั้งอ่อนพริ้วไหวราวกับสายลม
บางครั้งโหมซัดกระหน่ำเกรี้ยวกราดดุจพวยคลื่น
คนเราซ่อนอะไรไว้ในใจมากมายนัก
ดนตรีร็อกปลดปล่อยความอึดอัดมืดทึบนั้นได้
เชื่อหรือไม่?
คนพันธุ์ร็อก
เอาวะ นี่แหละความหวังของวงการเฮฟวีเมทัลเมืองไทย ตอนนั้นก็มีการเล่าความเป็นมาว่าเป็นวงที่เล่นประจำเดอะร็อกผับ ฝีมือดีแน่นอน (ยังไม่เคยเห็นหรือฟังวงดนตรีที่เล่นในเดอะร็อกผับฝีมือห่วยเลยสักวง ยกเว้นจะไปดูวันซวยที่วงใดวงหนึ่งเล่นแย่ผิดปกติ) ตอนที่ยังไม่ได้ออกอัลบั้มวงไฮ-ร็อกก็ไปเล่นแบ็กอัปให้ปฐมพร ปฐมพร ถือว่ามีเครดิตดีระดับหนึ่ง ประกอบกับชื่อ จิรพรรณ อังศวานนท์ นั่นคุมบังเหียนดูแลการผลิตทำให้คาดหวังไว้มาก
พอดูเครดิตคนทำงานก็ต้องร้อง เฮี่ย…เอ๊ย เฮ้ย!! ออกมาดัง ๆ
ไฮ-ร็อก
คนพันธุ์ร็อก
- บริษัท: อาร์.เอส. โปรโมชั่น
- ปีที่ออก: 2533
- โปรดิวเซอร์: จิรพรรณ อังศวานนท์
- กีตาร์: ศิริศักดิ์ ศิริโชตินันท์, ไพบูลย์ อัชรากุล, จิรพรรณ อังศวานนท์
- เบสกีตาร์: สมโชค เปี่ยมเล้าทอง
- คีย์บอร์ด&ซินเธอร์ไซเซอร์: สุรสีห์ อิทธิกุล, อรรถพร ชูโต
- กลองโปรแกรม: กรเณศร์ วสีนนท์
สมาชิกวงไฮ-ร็อก
- สุรัช ทับวัง (เป้) : ร้องนำ
- เสรี วิหคเหิร (แม็ก) : คีย์บอร์ด
- อนุรักษ์ ยิ่งนคร (ตุ้ย) : กีตาร์
- ภูริช สุขารมณ์ (จ้อน) : เบส
- กิตติศักดิ์ คงสมัย (เต้ย) : กลอง
นอกจาก สุรัช ทับวัง หรือ เป้ นักร้องนำแล้ว สมาชิกคนอื่นไม่ได้มีส่วนร่วมกับการทำงานอัลบั้มนี้เลย ทุกอย่างเป็นการจัดฉากสร้างภาพ เนื้อในเป็นฝีมือนักดนตรีรับจ้างมืออาชีพ เช่น หมู คาไลโดสโคป มาเล่นกีตาร์ สมโชค เล้าเปี่ยมทอง (อดีตมือเบสร็อกเคสตรา) มาเล่นเบส เขียนเพลงโดยนักเขียนเพลงมืออาชีพ
ความคาดหวังที่มีจึงย้อนกลับมาทิ่มแทงไฮ-ร็อกว่าเป็นหุ่นเชิดไร้สมอง ยอมเพื่อเงิน
เรื่องนี้น่าแปลกใจเพราะจากที่เคยทราบมา ไฮ-ร็อกเป็นคนขอให้ จิรพรรณ อังศวานนท์ และทีมบัตเตอร์ฟลายมาดูแลการผลิต แต่คุณจิรพรรณเห็นว่าสมาชิกวงฝีมือไม่ถึงขั้นมาตรฐานเลยหานักดนตรีรับจ้างมาบันทึกเสียง ดีที่ไม่เห็นว่าเสียงร้องของเป้ไม่ได้มาตรฐานด้วย ไม่งั้นอาจจะหานักร้องมาทำหน้าที่แทน
ละวางอคติไปบ้าง ถ้าไม่คิดว่าไฮ-ร็อกเป็นวงเฮฟวีเมทัล คิดเสียว่าเป็นงานของเป้ ไฮ-ร็อก นักร้องหนุ่มเสียงดีแบบเดียวกับนักร้องส่วนใหญ่ที่ต้องใช้ทีมงานแต่งเพลง จ้างนักดนตรีมืออาชีพในห้องบันทึกเสียง ฯลฯ แล้วตั้งเป้าไปที่เพลงในอัลบั้มนี้ ทุกเพลงล้วนแล้วแต่เป็นร็อก/ป็อปเมทัลชั้นดี มีท่อนริฟฟ์ติดหูใช้ได้ แม้ว่าจะไม่เน้นริฟฟ์มากนักตามประสาป็อปเมทัล
แม้ว่าจะมีความ “คุ้นหู” ตั้งแต่เพลงเปิดตัว “พันธุ์ร็อก” กันเลยทีเดียวเชียว
การผลิตหรือโปรดักชันอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานบัตเตอร์ฟลาย เนี้ยบมาก จนบางทีอดคิดไม่ได้ว่างานชุดนี้สะอาดเกินไป แต่พอมานึกถึงการผลิตของศิลปินต่างประเทศ อย่างเช่น Open Up and Say Ahh!! ของ Poison เป็นตัวอย่าง FR!DAY ! AM !N ROCK คิดว่า อัลบั้ม คนพันธุ์ร็อก มีการผลิตที่ดีกว่าเสียอีก ดีกว่าในแง่ว่าเสียงไม่แบนเรียบ มีมิติและลูกเล่นการจัดวางเครื่องดนตรีดีมาก เพียงแต่พอนึกถึงว่าเป็นเมทัลแล้ว พออะไรออกมาเนี้ยบมากหรือสะอาดมาก มันก็อดขัดใจไม่ได้เหมือนกัน
อัลบั้มนี้มีเพลงที่ตั้งใจให้ฮิตติดหูหลายเพลง “กระจกร้าว” กับ “กว่าจะรู้สึก” เพลงเพาเวอร์บัลลาดสุดใจทั้งสองเพลงทำออกมาได้เยี่ยมสมเป็นเพลงขาย อินโทรโปร่งบาง ตามมาด้วยเสียงร้องโหนสูง แล้วค่อยตบด้วยเครื่องดนตรีครบวงหนักแน่น สูตรสำเร็จเพลงเพาเวอร์บัลลาด
ต้องยอมรับว่า ถ้าไม่ได้เสียงเป้ เพลงอาจจะไม่สวยขนาดนี้
และถ้าเป็นเมทัลจะขาดเพลงหนักไปได้อย่างไร เพลง “ซวย” “ทนต่อไป” ก็ทำได้แรงไม่แพ้ใคร
หรือจะเป็นเพลงจังหวะชวนโยกกำลังดี เหมาะกับป็อปเมทัล ก็มี “ลองแล้วลองอีก”
และเพลง “เมืองผีเสื้อ” ที่เรียบเรียงประสานเกือบจะเป็นโปรเกรซซีฟร็อก
อาจจะด้วยเป็นเด็กใหม่ ไม่กล้าหืออืออะไร ยอมไปก่อน ก็เลยได้อัลบั้ม คนพันธุ์ร็อก ออกมา เลยเกิดอคติในใจว่านอกจากเสียงร้องนี่ไม่มีอะไรที่เป็นไฮ-ร็อกเลย ว่ากันตั้งแต่เนื้อร้องในเพลง “พันธุ์ร็อก” ที่ร้องว่า “อาจจะไม่หรูยิ่งดูเก่า ๆ…” “เปลือกอาจจะโทรม…” บ้า นี่มันแฮร์แบนด์ แล้วดูรูปภาพสิ แต่ละคนมันดูเก่า ๆ โทรม ๆ ตรงไหน มันทำให้เกิดความรู้สึกว่า เพลงไม่ได้ออกจากตัวตนเลยสักอย่าง…เรื่องพวกนี้เลยกลับมาทิ่มแทงไฮ-ร็อกในฐานะวงเฮฟวีเมทัลไปเสียอย่างนั้น
แต่ ปิดท้ายแบบนี้ดีกว่า นี่เป็นอัลบั้มในสไตล์แกล็มเมทัล ป็อปเมทัล จาก แฮร์แบนด์ที่ดีที่สุดในเมืองไทยจนถึงทุกวันนี้